Świadectwo kapł. - uczestn, we wspól. Kościoła

Wiosenna konferencja rejonowa

21.03.2024 – Nowe Opole, godz. 10; 21.03.2024 - Biała Podl., godz. 14.30.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Temat: Ĺšwiadectwo kapłańskiego Ĺźycia jako forma uczestnictwa we wspólnocie Kościoła.

 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Pozdrawiam księdza biskupa Kazimierza, pasterza naszej diecezji, i księdza biskupa Grzegorza, takĹźe Czcigodnych Księży Proboszczów i Księży Wikariuszy oraz wszystkich pozostałych dostojnych uczestników tego formacyjnego spotkania. Serdecznie zapraszam do wspólnej refleksji nt.: Świadectwo kapłańskiego Ĺźycia jako forma uczestnictwa we wspólnocie Kościoła.

 

Na początek bardzo ważna uwaga natury liturgicznej.

Drodzy Księża, w lutym tego roku (2.02.2024 r.), Dykasteria Nauki Wiary wydała Notę „Gestis verbisque” o waĹźności gestów i słów w liturgii. Prefekt dykasterii, kardynał Victor Fernández, wyjaśniając genezę tego dokumentu stwierdził, Ĺźe jest on reakcją na liczne przypadki stwierdzenia niewaĹźności sakramentów, spowodowanej stosowaniem samowolnych zmian obrzędowych. Jako przykład podał zmianę formuły chrztu, np. „Ja ciebie chrzczę w imię Stwórcy...” lub „W imię taty i mamy... my ciebie chrzcimy”. Taka okoliczność dotyczyła m.in. proboszcza parafii św. Wawrzyńca w Utica (Jutika). Ks. Matthew Hood, dowiedział się z nagrania, Ĺźe podczas jego chrztu, którego udzielał diakon Mark Springer, szafarz uĹźył formuły: „Chrzcimy cię ...”. Archidiecezja Detroit poprosiła o kontakt osoby ochrzczone przez diakona Springera w celu udzielenia im chrztu i innych sakramentów. Diakon Mark w latach 1986-1999 posługiwał w parafii św. Anastazji. Jest na emeryturze.

Hood zrozumiał, Ĺźe nie jest ochrzczony i Ĺźe jego święcenia są niewaĹźne (2017). NiewaĹźne są teĹź sakramenty, które sprawował do tej pory, oprócz chrztu, bo tego sakramentu udzielał poprawnie – a ochrzcić moĹźe nawet człowiek nieochrzczony. Sam przyjął wszystkie sakramenty, takĹźe sakrament święceń (2020). (https://deon.pl/kosciol/ksiadz-odkryl-ze-ma-niewazny-chrzest-diecezja-szuka-tych-ktorym-udzielal-sakramentow,974962, dostęp: 23.02.2024).

Drodzy Księża, w róĹźnych obszarach duszpasterskiej działalności Kościoła jest miejsce na kreatywność. Natomiast w obszarze sprawowania sakramentów taka kreatywność jest wyrazem nagannej samowoli i przekształca się w manipulację, wprost diaboliczną, bo powodującą niewaĹźność sakramentów. A od szafarzy BoĹźych tajemnic wymaga się posłuszeństwa wiary. Szafarze sakramentów nie są ich właścicielami. Wierni zaś mają prawo do przyjmowania sakramentów w sposób, w jaki, z woli Chrystusa, czyni Kościół.

A Kościół jest świadomy, Ĺźe udzielanie łaski BoĹźej nie oznacza przywłaszczania jej sobie. Kościół nie jest sprawcą skutków sakramentów ale narzędziem Ducha Świętego w przekazywaniu łaski ukrzyĹźowanego i zmartwychwstałego Chrystusa. Kościół, w gestach sakramentalnych musi strzec zbawczych gestów, które powierzył mu Jezus.

Szafarz sakramentów musi wiernie przestrzegać tego, co znajduje się w zatwierdzonych księgach liturgicznych, bez „dodawania, usuwania lub zmieniania czegokolwiek”. Jeśli bowiem słowa lub materia zostaną zmienione, sakrament nie zaistnieje. W przypadku zaś innych zmian w obrzędowości sakramentalnej, takie działania są aktem powaĹźnie niegodziwym: np.: własny tekst wyznania wiary, albo zamiast: „Módlcie się, aby moją (Chrystusa) i waszą (Kościoła) Ofiarę przyjął Bóg, Ojciec wszechmogący” – ktoś mówi: módlmy się, aby naszą ofiarę przyjął Bóg Ojciec wszechmogący – ta formuła nie ma nic wspólnego z ofiarą Chrystusa i Jego zmartwychwstaniem; albo zamiast: „Oto Baranek BoĹźy, który gładzi grzechy świata” (J 1,29). „Błogosławieni, którzy zostali wezwani na Jego ucztę” (Ap 19,9) – wygłasza: „Oto Baranek BoĹźy, który gładzi grzechy świata” (J 1,29). „Błogosławieni, którzy zostali wezwani na ucztę Baranka; albo zamiast: IdĹşcie w pokoju Chrystusa. – zmienia formułę na: IdĹşmy w pokoju Chrystusa; albo Trwajmy w pokoju Chrystusa, lub IdĹşmy i głośmy Chrystusa.

Taka samowola pociąga za sobą wielką odpowiedzialność przed Bogiem – jest grzechem i przed ludĹşmi, oni są zuchwale okradani przez nieodpowiedzialnych szafarzy z dóbr duchowych, które Chrystus przekazuje przez sakramenty święte.

To są bardzo ważne sprawy.

 

Drodzy Księża przejdźmy teraz do tematu.

W bieżącym roku duszpasterskim zgłębiamy tajemnicę Kościoła w kontekście form uczestnictwa w tej wspólnocie wszystkich jego członków, zwłaszcza nas duchownych. Naukę o Kościele, całościowo, zawiera soborowa konstytucja „Lumen gentium” (18.11.1964). Jej najbardziej nośne stwierdzenie brzmi: „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Kościół narodził się z przebitego serca Chrystusa, który umarł na krzyĹźu (KKK 766). Ten Kościół objawił się w dniu Pięćdziesiątnicy.

Kościół jest ukazany w Nowym Testamencie jako Ciało Chrystusa. Przez chrzest jesteśmy jego członkami. Obdarowani zaś darami Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania uzyskaliśmy zdolności, by być urzędowymi i czytelnymi świadkami naszego Zbawiciela. Natomiast przez sakrament święceń zostaliśmy uzdolnieni do skutecznej troski o zbawienie innych ludzi. Dlatego nasze kapłańskie uczestnictwo we wspólnocie Kościoła domaga się nade wszystko wiarygodności, zatem zgodności naszego Ĺźycia z naszym nauczaniem.  

Rozchwiana wiarygodność duchownych staje się powodem, czy okazję, Ĺźe na naszych oczach, ludzie ochrzczeni, nasi parafianie, gubią się w swoim Ĺźyciu. Dają posłuch rozmaitym cynicznym ideologom, którzy świadomie niszczą autorytety, takĹźe autorytet Kościoła, a z premedytacją rozbudzają ludzkie namiętności, jak seks, nienawiść, agresję czy cwaniactwo.

  Ludzie ulegają nachalnej antychrześcijańskiej propagandzie i rezygnują z wyznawanych dotychczas wartości ewangelicznych, takich jak: szacunek dla Ĺźycia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci, jak świętość  małżeństwa, wierność małżeńska, jak uczciwość w pracy, trzeĹşwość, biologiczna róĹźność płci, troska o ludzi w podeszłym wieku i o ludzi chorych.

  Ludzie młodzi zraĹźeni błędami duchownych, brakiem ich wiarygodności, z łatwością ulegają miraĹźom łatwego i przyjemnego Ĺźycia bez wysiłku. Dość często zaniedbują szansę pogłębiania swojej wiary przez katechezę oraz dystansują się od udziału w Ĺźyciu parafialnym. Dają posłuch ideologom głoszącym, Ĺźe nie ma stałych norm moralnych. KaĹźdy moĹźe robić to, na co w tej chwili ma ochotę, stąd marsze przesycone nienawiścią, stąd czarne marsze domagające się prawa do zabijania, na żądanie, nienarodzonych dzieci, stąd wulgaryzmy wobec ideowych przeciwników, stąd moĹźliwość zmiany płci na żądanie, czy domaganie się prawa do zawierania związków jednopłciowych. Ludzie bez zasad moralnych potrafią nawet, oczywiście z hasłami wolności i tolerancji, wejść z wrzaskiem i z wulgarnymi hasłami do kościołów i przeszkadzać w sprawowaniu liturgii.

  Są teĹź tchórzliwi bohaterowie, którzy pod osłoną nocy sprofanują krzyĹź, zdemolują grotę maryjną, farbą obleją pomnik św. Jana Pawła II czy wybiją szyby w biurze przeciwnika politycznego. Niektórzy zadbają o rozgłos i ostentacyjnie wystąpią z Kościoła, dokonując apostazji, mimo, Ĺźe ich dotychczasowy związek z Kościołem ograniczał się do choinki i opłatka boĹźonarodzeniowego moĹźe jeszcze do święconki wielkanocnej.

  Drodzy Księża, my wiemy, Ĺźe za ten stan rzeczy, w pewnym stopniu, jako duchowni ponosimy odpowiedzialność lub współodpowiedzialność. Skandale duchownych, takĹźe bylejakość w Ĺźyciu księdza, zwłaszcza jego dwulicowość i zakłamanie, takĹźe chciwość, brak kultury w kontaktach z ludĹşmi, rodzą nieufność do nas i do Kościoła.

Jest sporo księżowskich niekonsekwencji. Nazwijmy je. Są one pewnym zapisem rzeczywistości, nie oceną kogokolwiek, chociaĹź mogą prowokować całkiem uzasadnione skojarzenia. Pragnę tu wyjaśnić, Ĺźe jeśli w prezentacji uĹźywam liczby mnogiej to mam na myśli księży w ogóle, a nie nas tu obecnych.

Zatem.

1. Głosimy Ewangelię z mocą – sami jednak nie przyjmujemy na serio nauki Chrystusa. Na ambonie jesteśmy proklamatorami słowa BoĹźego, poza amboną czasem jego zaprzeczeniem. Niejednokrotnie jesteśmy bardziej magnetofonem, odtwarzającym  cudze teksty homilii, niĹź świadkiem głoszonej BoĹźej prawdy. Z takiego głoszenia orędzia zbawienia zwykle są mizerne owoce. Bo jak pouczał św. Paweł VI w adhortacji Evangelii nuntiandi (n. 41; 8.12.1975): „Człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków aniĹźeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, Ĺźe są świadkami”.
2. Zachęcamy wiernych do modlitwy – a zobacz, Ĺźe zakładka w twoim brewiarzu jest ciągle w tym samym miejscu i to w tomie adwentowym.
3. Zachęcamy ludzi do spowiedzi – sami rzadko i moĹźe zbyt powierzchownie z niej korzystamy, zwłaszcza w zakresie zadośćuczynienia , a konfesjonał nas parzy jak rozĹźarzone Ĺźelazo.
4. Uczymy, Ĺźe Bóg jest miłosierny, a w konfesjonale o tym zapominamy. Przyjmujemy rolę bezdusznego prokuratora. Ten zaś swoją bezdusznością skutecznie pozbawia radości penitenta, któremu dobry Bóg odpuścił grzechy. Drodzy Księża, pamiętamy, Ĺźe to Bóg i tylko On odpuszcza grzechy.  On nigdy nie męczy się przebaczaniem grzechów. A Jezusowe „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy” (Mk 2,5) – to prawdziwe Ĺşródło radości kaĹźdego grzesznika. Naśladujmy miłosierną dobroć Chrystusa. Nie wchodĹşmy w uprawnienia terapeuty, psychiatry czy psychologa. Z ojcowską wyrozumiałością sprawujmy sakrament BoĹźego miłosierdzia. PapieĹź Franciszek podczas Kongresu nt. formacji permanentnej kapłanów w lutym tego roku (5.02.2024), zachęcał księży: „nie męczcie się byciem miłosiernymi. Zawsze przebaczajcie. Kiedy ludzie przychodzą do spowiedzi, tłumaczył, przychodzą prosić o przebaczenie, a nie słuchać lekcji teologii lub o pokutach. Przebaczenie zawsze zawiera łaskę czułego przygarnięcia”. Warto o tym pamiętać.
5. Zachęcamy do adoracji Najświętszego Sakramentu – a nasza adoracja? – i nasz kościół cały dzień jest zamknięty. –  Oczywiście, naleĹźy zadbać o odpowiednie zabezpieczenia, zwłaszcza przed profanacją Najświętszego Sakramentu.
6. Mówimy o szkodliwości naduĹźywania alkoholu – a sami czasem decydujemy się jechać „po jednym”, bo było spotkanie towarzyskie lub imieniny a czasem diabelskie kuszenie i bezmyślne przymuszanie przez kolegów – tylko jeden kieliszek, tylko jedno piwo. Okazuje się Ĺźe ten jeden kieliszek, to jedno piwo, to śmiertelny wypadek, albo tym razem tylko stłuczka, póĹşniej oczywiście sąd, wyrok i kara. A opinia o nas: ksiądz to pijak, przestępca drogowy, gorszyciel, Ĺźaden autorytet. Czy w ogóle moĹźna odbudować utracony autorytet?
7. Tłumaczymy dzieciom i młodzieĹźy, Ĺźe palenie papierosów jest złem, moĹźe nawet zachęcamy ich do podpisywania jakiejś deklaracji – sami natomiast ostentacyjnie, czasem na ich oczach palimy, a nierzadko, o zgrozo, okopceni papierosami idziemy spowiadać dzieci i młodzieĹź. WraĹźliwość niektórych księży tego nie chwyta. A Chrystus: „Biada człowiekowi, przez którego dokonuje się zgorszenie” (Mt 18, 7).
8. Przestrzegamy młodych przed uĹźywaniem narkotyków, gromimy narkotykowych dilerów, i słusznie, a policja podczas rutynowej drogowej kontroli księdza, widząc jego nadpobudliwość w zachowaniu, znajduje w aucie dawki śmiercionośnego proszku. Niestety i to jest Ĺźałosne, Ĺźe bycie księdzem wykorzystuje się niejednokrotnie jako dymną zasłonę dla diabolicznego procederu, a moĹźe juĹź chorobliwego nałogu.
9. Zachęcamy ludzi młodych do Ĺźycia w czystości – sami zaś zuchwale depczemy zobowiązanie do celibatu, utrzymując toksyczne znajomości, albo faszerujemy się pornografią i jesteśmy rozerotyzowani. Drodzy Księża, demoralizujące zachowanie księdza wobec „maluczkich” to pewny kryminał i redukcja do stanu świeckiego. Ĺťałosne to i straszne zarazem, Ĺźe ksiądz staje się erotomanem, mimo Ĺźe kaĹźdego dnia celebruje Eucharystię i przyjmuje Chrystusa. - MoĹźe jednak tylko odgrywa religijny teatrzyk za „szczodrą” ofiarę i zjada hostię, bo zagubił wiarę! 
10. Nauczamy o przykazaniu miłości Boga – a Jego imię wypowiadamy bez szacunku, albo wstydzimy się je wezwać przez znak krzyĹźa, by dać świadectwo swej wiary, np. rozpoczynając podróĹź, grupowe spotkanie, przed i po posiłku. A jeśli czynimy znak krzyĹźa, to czasem jest to antyświadectwo, bo czynimy go niedbale i bezdusznie.
11. Mówimy o doniosłej roli przykazania miłości bliĹşniego – a niejednokrotnie dzieci katechizowane i młodzieĹź traktuje się jako bandę łobuzów, głupców, tępaków i debili. Niestety takie określenia znajdują się w słowniku niektórych katechetów, takĹźe duchownych. A co chce Chrystus? - „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem naleĹźy królestwo BoĹźe” (Mk 10, 14). One potrzebują formacji. A jest to proces długofalowy i bardzo trudny – swoista obróbka skrawaniem, mówiąc językiem szlifierza. Potrzebna jest nasza ogromna cierpliwość, wyrozumiałość, takĹźe męstwo. Prośmy często Ducha Świętego, aby w nas oĹźywił swoje dary, zwłaszcza rozumu, rady i męstwa. Módlmy się teĹź za dzieci i młodzieĹź, zwłaszcza za tych uczniów, którzy są dla nas problemem.
12. Zachęcamy wiernych do troski o potrzebujących – sami zaś dajemy potrzebującemu cokolwiek – kanapkę, grosz, dopiero po prawie policyjnym dochodzeniu. Drodzy Księża, nasz datek na pewno nas nie zrujnuje. Okazujmy więcej empatii, bo proszący to ludzi najczęściej biedni materialnie i duchowo. Owszem, potrzebna jest roztropność ale jeszcze bardziej wielkoduszna i bezinteresowna hojność. Mądrą zasadą kierował się bp Świrski. Sługa BoĹźy wspierał kaĹźdego potrzebującego. Kiedy mu mówiono, Ĺźe to moĹźe naciągacz lub oszust, odpowiadał: ja wspieram potrzebującego, bo mnie prosi o pomoc, on zaś odpowie przed Bogiem za swoją nieuczciwość.
13. Uczymy kultury słowa – a sami posługujemy się plotką, kłamstwem, wulgaryzmami, śliskimi Ĺźartami i przekleństwami.
14. Uczymy uczciwości – sami zaś beztrosko bierzemy z tacy na własne wydatki. Nie potrafimy być uczciwi w zarządzaniu majątkiem parafialnym.
15. Odnotujmy wreszcie fakt istnienia księży cyników, którzy pojawiają się wprawdzie na rekolekcjach czy spotkaniach formacyjnych, wniosą stosowną opłatę, by odnotowano ich obecność, ale w nich nie uczestniczą: bo tam nie ma nic ciekawego, bo słabi są kaznodzieje. Jeszcze nie usłyszeli ale juĹź dokonali druzgocącej krytyki. A tak naprawdę to oni szczelnie się zamykają na słowo Chrystusa. Nie chcą usłyszeć Jego nauki. Bo usłyszeliby, Ĺźe Chrystus od swoich kapłanów domaga się wierności, którą winni potwierdzać uczciwością w swojej kapłańskiej codzienności. 

Drodzy Księża, ta prezentacja jest opisem, a nie oceną konkretnej sytuacji. Jej celem jest, byśmy oĹźywili naszą świadomość, Ĺźe pragnieniem naszego Zbawiciela jest, byśmy byli światłem świata i solą ziemi. Wtedy ludzie widząc nasze dobre uczynki uwielbią Ojca naszego, który jest w niebie (Mt 5, 13-16). Jeśli tego zabraknie, to staniemy się karykaturą duszpasterza. Nasze Ĺźycie kapłańskie stanie się antyświadectwem i Ĺźałosną mistyfikacją.

Drodzy Księża, nasza prawdziwie kapłańska postawa, otwartość na ludzi, nasze budujące rozmowy, dyskrecja i wielkoduszność motywowane miłością Boga i bliĹşnich, będą prowokować ludzi do pogłębionej refleksji nad własnym Ĺźyciem we wspólnocie Kościoła. Być moĹźe dojdą oni aĹź do takiego wniosku: nasz ksiądz naprawdę jest z powołania. Jest poboĹźny. On naprawdę Ĺźyje Ewangelią.

  To nie jest łatwe ale moĹźliwe, bo wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia, w moim Zbawicielu. Oczywiście do takiego stylu Ĺźycia mamy dorastać, niezaleĹźnie od tego co stanowi PESEL. Nasz trud pracy nad sobą i współpraca z łaską sakramentów, które przyjmujemy, jak teĹź otwartość na natchnienia Ducha Świętego, stanowią gwarancję, Ĺźe nasze Ĺźycie będzie czytelnym świadectwem o Chrystusie, Królu naszych serc. Trwajmy mocno przy ukrzyĹźowanym i zmartwychwstałym Zbawicielu. To jest treść naszego uczestnictwa we wspólnocie Kościoła. Dziękuję za uwagę i cierpliwość.

 

 

Duszpasterz - troska o Kościół

(2023-11-11 11:02:12)

Jesienna konferencja rejonowa

24.10.2023 – Nowe Opole, 25.10.2023 - Biała Podl.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Temat: Duszpasterz uczestnikiem troski Dobrego Pasterza o Kościół.

 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Pozdrawiam Pasterza naszej diecezji, księdza biskupa Kazimierza i biskupa Grzegorza. Serdecznie witam Czcigodnych Księży Proboszczów i Księży Wikariuszy oraz wszystkich pozostałych dostojnych uczestników tego spotkania. Chcemy je przeĹźyć w klimacie hasła nowego roku duszpasterskiego. A ono brzmi tak: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Program nowego roku duszpasterskiego ma na celu przede wszystkim oĹźywienie świadomości eklezjalnej w nas, duchownych. My bowiem, Drodzy Księża, kaĹźdy we własnym wymiarze i moĹźliwościach oddziaływania, mamy być skutecznymi animatorami świadomego uczestnictwa naszych  wiernych w Ĺźyciu i misji Kościoła.

 

Takimi animatorami jesteśmy wtedy, gdy w kształtowaniu naszych parafian kierujmy się nauczaniem Kościoła, a nie opiniami, a zwłaszcza praktyką duchownych celebrytów róĹźnej maści: tradycjonalistów czy progresistów.

 

Na wstępie chciałbym przypomnieć nauczanie Kościoła dotyczące praktyki komunijnej, którą niektórzy księża kształtują wg własnych pomysłów, niestety motywowanych często samowolą i emocjami.

 

Posłuchajmy uwaĹźnie i zapamiętajmy zasady określone przez Konferencję Episkopatu (Wskazania po ogłoszeniu nowego wydania  Ogólnego wprowadzenia do mszału rzymskiego, (9.03.2005), Anamnesis 42, 3/2005, s. 25-34).

Nr. 38: Zaleca się (nie przymusza) procesyjne podchodzenie do przyjęcia Komunii świętej (zob. OWMR 44, 86 i 160). Ciało Pana jest bowiem pokarmem na drodze do Ĺźycia wiecznego. Komunię świętą moĹźna przyjąć w postawie klęczącej lub stojącej. (…). Wierni przyjmujący Ciało Pańskie w postawie stojącej wykonują wcześniej skłon ciała lub przyklękają na jedno kolano.

Nr. 40: Komunii świętej udziela się przez podanie Hostii wprost do ust. JeĹźeli jednak ktoś prosi o Komunię na rękę przez gest wyciągniętych dłoni, naleĹźy mu w taki sposób jej udzielić. Przyjmujący winien spoĹźyć Ciało Pańskie wobec szafarza.

Jeszcze o puryfikacji: Nr. 41: Po Komunii świętej puryfikuje się z boku ołtarza albo przy kredensie patenę, kielich lub puszkę. Obrzędu nie naleĹźy przedłuĹźać.

 

Drodzy Księża, czytajmy dokumenty Kościoła. Czytajmy wskazania zawarte w Kalendarzu liturgicznym. Pamięć nasza jest zawodna. Nie uciekajmy się do samowoli liturgicznej. Posłuszeństwo Kościołowi jest wyrazem najwyĹźszego szacunku dla Najświętszej Eucharystii. – To co mówię nie jest oceną kogokolwiek, ale Ĺźyczliwą pomocą, by uczestnictwo wiernych w Ĺźyciu i misji Kościoła było formowane przez mądrych i poboĹźnych duszpasterzy.

 

Teraz zapraszam do wspólnej refleksji, którą zatytułowałem: Duszpasterz uczestnikiem troski Dobrego Pasterza o Kościół. Uczestnictwo kapłanów, zatem biskupów i prezbiterów, w Ĺźyciu i misji Kościoła realizuje się najpełniej przez naśladowanie Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza. Mamy pozwolić, by nas kształtował Chrystus, który mocą Ducha Świętego kieruje Kościołem i dynamizuje jego działalność ewangelizacyjną i misję uświęcenia ludzi.

 

Ten temat chcemy rozwaĹźyć w światle bardzo klarownych wypowiedzi Pana Jezusa. On w przypowieści o dobrym pasterzu stwierdził (J 10,11-12; 19-20): „Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje Ĺźycie swoje za owce”. Jezus powiedział jeszcze; „mam takĹźe inne owce, które nie są z tej owczarni, i te muszę przyprowadzić, i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz”. Św. Jan odnotował: „nastąpił rozłam między Ĺťydami z powodu tych słów. Wielu spośród nich mówiło: «On jest opętany przez złego ducha i odchodzi od zmysłów”. Protestujący nie chcieli naleĹźeć do owczarni Chrystusa.

 

Jezus w przypowieści urealnił obraz owczarni. Powiedział, że w niej może zamiast pasterza pojawić się najemnik. Ten widząc nadchodzącego wilka opuści owce i ucieknie. Wilk je porwie i rozproszy. Może także pojawić się złodziej. Ten przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć (w.10).

 

Owczarnią Chrystusa jest Kościół. Chrystus jest jej Dobrym Pasterzem, ale takĹźe Pasterzem owiec, które do tej owczarni jeszcze nie należą, ale zostały objęte Jego zbawczą miłością. Wcielony Logos, Dobry Pasterz, wykonuje swą misję pasterską przez swoich kapłanów, zatem przez biskupów i prezbiterów.

 

Na przestrzeni historii, ich absolutna większość dobrze przyswoiła cechy Jezusa, Dobrego Pasterza. A są to: posłuszeństwo Ojcu niebieskiemu aĹź do śmierci oraz miłość kaĹźdego człowieka, takĹźe nieprzyjaciół, aĹź do końca.

 

Chrystus, Dobry Pasterz, daje swemu Kościołowi duszpasterzy na miarę wyzwań, jakie niesie ze sobą konkretna epoka. Wielu z nich czytelnie, niektórzy aĹź heroicznie, odtwarzali swym Ĺźyciem obraz Chrystusa Dobrego Pasterza. Jako przykład pragnę przywołać postać sługi BoĹźego, ks. Franciszka Blachnickiego, o którym ostatnio jest dość głośno (G. Wilczyńska, Sługa BoĹźy ks. Franciszek Blachnicki – Ĺźyciorys, https://www.dk.oaza.pl/sluga-bozy-ks-franciszk-blachnicki-zyciorys/ (dostęp: 18.03.2023).

 

Chrystus sięgnął po niego w dramatycznych okolicznościach II wojny światowej. Uzdolnił go do budowania w czasach komunistycznych w Polsce żywego Kościoła w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II.

 

Jego Ĺźyciorys jest niestandardowy. Jest wyraĹşnie naznaczony dyskretną asystencją Ducha Świętego. Franciszek Blachnicki urodził się 24 marca 1921 roku w Rybniku na Śląsku. Pochodził z wielodzietnej śląskiej rodzinie o tradycyjnej, ale mało gorliwej religijności. Jego rodzicami byli Józef i Marii z domu Miller. Początkową edukację Franciszek otrzymał w Orzeszu. Maturę uzyskał w Tarnow­skich Górach. Tam włączył się z zapałem w harcerstwo. Mimo osobistej religijnej obojętności, aprobował elementy religijne, jak modlitwa czy wymagania etyczne motywowane miłością Boga, jako poĹźyteczne elementy wychowawcze w harcerstwie. Po maturze wstąpił do podchorążówki. Po przegranej wojnie obronnej w 1939 roku ­włączył się w nurt konspiracji wojskowej. JuĹź w marcu 1940 roku został ujęty przed gestapo w Zawichoście. Po kilku tygodniach przesłuchań wywieziono go do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Otrzymał numer 1201. Przez  9 miesięcy był w karnej kompanii, a prawie przez miesiąc w bunkrze. Potem jego droga krzyĹźowa, trwająca przez kolejne trzy lata, prowadziła przez więzienia niemieckie, m. in. w Katowicach, Raciborzu, Rawiczu, Börgermoor, Zwickau i obóz koncentracyjne Flossenbürg w pobliĹźu miasta Weiden, w Górnym Palatynacie w Bawarii. Tam w kwietniu 1945 roku został uwolniony przez armię amerykańską.

 

W tym dramatycznym okresie, naznaczonym diaboliczną pogardą niemieckiego okupanta dla Boga i człowieka, przeĹźył w więzieniu w Katowicach, gdzie go przewieziono we wrześniu 1941 roku, dwa wydarzenia, które, jak sam określił, były znakami BoĹźej opatrzności. Wydarzenie pierwsze, to ogłoszenie mu w marcu 1942 roku wyroku śmierci przez ścięcie gilotyną za działalność przeciw hitlerowskiej Rzeszy. Wydarzenie drugie, to głębokie religijne nawrócenie, które miało miejsce 17 czerwca 1942 roku, kilka dni przez zamianą wyroku śmierci na karę 10 lat więzienia. W 44 rocznicę  tego wydarzenie napisał, Ĺźe „był to największy dzień mojego Ĺźycia, dzień moich narodzin w celi skazańców”, (https://dk.bydgoszcz.pl/testament-ks-franciszka-blachnickiego/, (dostęp: 20.02.2023).

 

W dzienniku duchowym dokładniej opisał okoliczności swego nawrócenia. OtóĹź, przebywając w Katowicach na oddziale B1, w którym byli przetrzymywani  skazańcy czekający na wykonanie wyroku śmierci przez ścięcie gilotyną, on w kąciku celi czytał książkę o treści religijnej, która jak wyznał „nawet specjalnie mnie nie interesowała”. Nagle, podkreślił, „jedno zdanie mnie poruszyło. Tam było napisane, Ĺźe w człowieku oprócz duszy i ciała istnieje duch, coś pośredniego między ciałem i duszą. Ten duch moĹźe jak gdyby rozwinąć się albo w kierunku ciała i materii, wtedy człowiek Ĺźyje tak, jakby był samą materią, albo w kierunku duszy, wtedy człowiek staje się duchowy”. Kontynuuje: „W tym momencie wstałem z miejsca, zacząłem chodzić po celi i powtarzać sobie ciągle: wierzę, wierzę, wierzę; nie wiedziałem jeszcze, w co wierzę. Potem starałem się z czymś porównać to przeĹźycie. To było tak, jakby ktoś w ciemnej celi przekręcił kontakt. Nagle zalało ją światło, ale jeszcze nie widzę poszczególnych przedmiotów. Na razie tylko światło, ale potem w tym świetle poznaję róĹźne przedmioty”, (Ks. Franciszek Blachnicki, On przywrócił mi wzrok, Kraków 2011). Podsumował: „Po prostu, Panie, Ty przyszedłeś i przywróciłeś mi wzrok”, (Te słowa zmieniły jego Ĺźycie, (https://deon.pl/czytelnia/ksiazki/te-slowa-zmienily-jego-zycie-cudowne-nawrocenie-franciszka-blachnickiego,1204871,(dostęp: 12,02,2023).

 

Franciszek przyjął Chrystusa osobową wiarą. Od czasu nawrócenia towarzyszyło mu nieodparte pragnienie słuĹźby kapłańskiej w Kościele. Po zakończeniu wojny wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie. Święcenia prezbiteratu przyjął 25 czerwca 1950 roku. Cztery lata póĹşniej, inspirowany ruchem liturgicznym i wykorzystując swe doświadczenie formacji harcerskiej, zaczął organizować 15-dniowe rekolekcje przeĹźycio­we dla ministrantów pod nazwą Oazy Dzieci BoĹźych. W 1957 roku zainicjował Krucjatę Wstrzemięźliwości na rzecz trzeĹşwości i czystości. Dzieło zostało przetrącone przez komunistyczne władze państwowe. Ks. Blachnickiego skazano na 13 miesięcy więzienia. Przez 9 miesięcy przebywał on w tej samej celi jak za czasów niemieckiej okupacji.

 

Od 1961 roku ks. F. Blachnicki podjął studia specjalistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim a po ich zakończeniu, w latach 1964-1972,  pracował w charakterze asystenta i adiunkta. Państwowa komisja do stopni naukowych nie zatwierdziła jego habilitacji. Ks. Blachnicki był współzałoĹźycielem Instytutu Teologii Pastoralnej. W wakacje prowadził 15-dniowe rekolekcje dla młodzieĹźy, dorosłych i całych rodzin. W ten sposób oazy rozwinęły się w ruch, który przyjął nazwę Ruch Światło-Ĺťycie. W okresie Solidarności (1980-1981) powołał do istnienia NiezaleĹźną Chrześcijańską SłuĹźbę Społeczną, której celem było upowszechnianie chrześcijańskiej nauki społecznej i ruchu wyzwolenia człowieka od róĹźnych uzaleĹźnień. Natomiast 10 grudnia 1981 roku wyjechał do Rzymu, gdzie zastał go stan wojenny. W roku następnym osiadł w RFN, w polonijnym ośrodku Marianum w Carlsbergu, w kraju związkowym Nadrenia - Palatynat, gdzie zorganizował Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Ĺťycie.

 

Osobą ks. Blachnickiego Ĺźywo interesował się wywiad PRL. Ścigano go listem gończym. Natomiast w jego otoczeniu zainstalowano dwoje agentów wywiadu. Byli to, od 1984 roku, małżonkowie Jolanta i Andrzej Gontarczykowie. Szybko zyskali zaufanie ks. Blachnickiego i stali się jego bliskimi współpracownikami. On dopiero po trzech latach, w lutym 1987 roku, dowiedział się o ich agenturalnej działalności. Odbył z nimi bardzo trudną rozmowę. Dnia 27 lutego 1987 roku nastąpiła jego niespodziewana śmierć.  Jako przyczynę śmierci podano zator płucny. Współpracownicy ks. Blachnickiego nie byli przekonani o jego naturalnej śmierci. Byli zaś przekonani o jego świętości. Postulowali wszczęcie procesu beatyfikacyjnego. Został on zainicjowany w 1995 roku. Od 2000 roku grób ks. Blachnickiego znajduje się w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku nad Dunajcem. W 2015 r. papieĹź Franciszek wydał dekret o heroiczności jego cnót.

 

Problematyczna przyczyna śmierci nie dawała spokoju niepokornym prokuratorom. Umorzone w 2006 roku postępowanie z racji braku dowodów, wszczęto w kwietniu 2020 roku. Wtedy katowicki oddział IPN oficjalnie podjął decyzję o ponownym wszczęciu postępowania dotyczącego śmierci księdza Blachnickiego. Ostatnio (2023) poinformowano, Ĺźe pozyskane dowody i zeznania świadków pozwalają stwierdzić, Ĺźe ksiądz został zamordowany. Został otruty, (A. Grajewski, OskarĹźony ks. Franciszek Blachnicki, https://katowice.ipn.gov.pl/pl3/aktualnosci/141368,Andrzej-Grajewski-Oskarzony-ks-Franciszek-Blachnicki.html (dostęp: 14.03.2023).

 

Motto Ĺźycia i działalności ks. Blachnickiego, dobrego pasterza na czasy bardzo trudne, brzmiało: „NajwyĹźszą moją wolnością jest przyjęcie Osoby Chrystusa i pójście za Nim – oddanie Chrystusowi swego Ĺźycia” oraz „człowiek staje się piękny i szlachetny, kiedy Ĺźyje w prawdzie”.

 

Drodzy Księża, Chrystus w przypowieści o dobrym pasterzu ostrzegał, Ĺźe w Jego owczarni moĹźe pojawić się najemnik, takĹźe złodziej. A św. Paweł mówi wprost o wilkach drapieĹźnych, które skutecznie pustoszą BoĹźe stado (Dz 20,17-20).

 

Ta przestroga zmaterializowała się wielokrotnie w historii Kościoła. Księża tworzyli herezje, które boleśnie godziły w jedność Kościoła. W IV wieku był arianizm. Jego twórcą był Ariusz ( + 336), prezbiter Kościoła w egipskiej Aleksandrii. Głosił on, Ĺźe Syn BoĹźy został stworzony w konkretnym czasie przez Boga Ojca. Herezjarcha zyskał wielu zwolenników. Poglądy Ariusza potępiono na soborze w Nicei w 325 roku, (Arianizm w ocenie Atanazego, http://patres.pl/arianizm-w-ocenie-atanazego/, (dostęp: 20.03.2023).

 

Prezbiter Nestoriusz, Ĺźyjący na przełomie IV i V wieku, mnich a następnie biskup Konstantynopola, głosił, Ĺźe w Chrystusie są dwie róĹźne osoby, boska i ludzka. One są odrębnymi podmiotami. Wyjaśniał, Ĺźe Maryja urodziła Jezusa człowieka - Christotokos, nie Syna BoĹźego w naturze ludzkiej – Theotokos , Matka BoĹźa. Sobór efeski pierwszy (431) usunął Nestoriusza ze stolicy biskupiej i ogłosił go heretykiem, (Nestorianie,  https://opoka.org.pl/biblioteka/T/trans/slownik/ltk/ nestorianie.html, (dostęp: 20.03.2023).

 

W 1054 roku, Michał Cerulariusz, patriarcha Konstantynopola, doprowadził do schizmy wschodniej, a w 1517 roku, mnich augustiański, Marcin Luter, zapoczątkował niszczącą jedność Kościoła reformację.

A dzisiaj?

 

Nie brakuje wilków, które niszczą Kościół od wewnątrz. 

1. Bardzo groĹşnymi wilkami w owczarni Chrystusa są nieodpowiedni i nieodpowiedzialni moderatorzy i wykładowcy w seminariach duchownych. Na ich nieodpowiedzialność zwrócił uwagę papieĹź Benedykt XVI (+ 31.12.2022). W książce „Co to jest chrześcijaństwo”, która mogła ukazać się dopiero po jego śmierci, napisał: „warto podkreślić fakt, iĹź w niemałej liczbie seminariów studenci przyłapani na czytaniu moich książek byli uznawani za nienadających się do kapłaństwa. Moje książki były ukrywane jako literatura szkodliwa i były czytane tylko w ukryciu”.

 Totalne spustoszenie zaś czynią seminaryjni gorszyciele, skandaliści. Niektórzy zostali zdemaskowani. Tak było w Sankt Pölten w Austrii (2004), gdzie zamknięto seminarium. Wielki skandal obyczajowy został ujawniony w Rzymie, w Legionie Chrystusa. A u nas, z tego właśnie powodu zostało zamknięte seminarium sosnowieckie. Alumni z tej diecezji odbierają formację w sąsiednim seminarium archidiecezjalnym.

 

2. Wikami w Kościele są księża, którzy przyszli do seminarium z bardzo niską motywacją – dobrze się urządzić w Ĺźyciu. Przeszli przez formację seminaryjną nie budząc specjalnych zastrzeĹźeń. Przyjęli święcenia prezbiteratu. Od początku zabiegają o komfort Ĺźyciowy. Często na kanapie, przykryci ciepłym kocem, zaĹźywają wytchnienia. Są smakoszami. Chętnie uczestniczą w odpustowych obiadach. Ich gorliwość duszpasterska ogranicza się do tego, co konieczne. Zwykle psuje się im samochód, choć mają „wypasioną brykę”, lub celebrują pogrzeb, którego w rzeczywistości nie było, gdy powinni być na spowiedzi rekolekcyjnej u kolegi, proboszcza w dekanacie. Zawsze zaś zdążą do niego na obiad rekolekcyjny. Taką nieuczciwość stosują takĹźe markując swój udział w spotkaniach dekanalnych. Pojawiają się przy końcu spotkania. Podobną taktykę stosują podczas rekolekcji. Wniosą opłatę juĹź przed ich rozpoczęciem. Zdarza się, Ĺźe uczestniczą w pierwszej albo ostatniej konferencji – no przecieĹź byłem. Tak, podświadomie, ale raczej świadomie, zamykają się na jakiekolwiek słowo, które mogłoby obudzić ich sumienie. Natomiast, by zapewnić komfort Ĺźyciowy, który jest Ĺźałosną wegetacją, strzygą boleśnie swoje parafialne „owieczki”.

 

3. Wilkami w Kościele są teologowie, którzy teologię rozumieją jako zbiór własnych poglądów. Przypisują sobie prawie nieomylność. Zapominają, Ĺźe teolog winien zachować postawę posłuszeństwa wobec Chrystusa, odwiecznej Prawdy. Prawdy objawione głosi i autorytatywnie wyjaśnia Kościół, Urząd Nauczycielski, zatem papieĹź i biskupi pozostający z nim w eklezjalnej jedności.

Przykład: Ks. Hans Küng (+2021), profesor teologii z niemieckiej Tybingi, od 1979 roku pozbawiony prawa wykładania teologii katolickiej, dokonał druzgocąco krytycznej analizy doktryny o nieomylności papieĹźa. Głosił, Ĺźe Kościół jako całość jest nieomylny. Natomiast takiego przywileju nie ma papieĹź. – Ten pogląd, wg  ks. Hansa Künga jest oczywiście nieomylny, (Hans Küng, Nieomylny, Unfehlbar?, Wydawnictwo Nomos, 1995).

 

4. Wilkami w Kościele są duchowni, zarówno tradycjonaliści jak i progresiści, którzy z wielką zaciekłością kontestują odnowę Kościoła, zapoczątkowaną przez Vaticanum II, zwłaszcza odnowę liturgiczną. O nich mówił  Jan Paweł II w Liście Apostolskim Vicesimus annus quintus,(1988), n.11: „niektórzy duchowni nowe księgi liturgiczne przyjęli z pewną obojętnością lub nie dołoĹźyli Ĺźadnych starań, by je zrozumieć i by wyjaśnić motywy wprowadzonych zmian; inni, niestety, wprowadzili nowości podyktowane ich fantazją, odchodząc od norm ustanowionych przez Stolicę Apostolską i Biskupów, zakłócając w ten sposób jedność Kościoła i poboĹźność wiernych, występując nieraz wprost przeciwko prawdom wiary”.

 

5. Wilkami w Kościele są tzw. charyzmatycy – u nas głośno o pustelni O. Daniela Galusa w Czatachowie (https://www.ekai.pl/suspensa-ks-galusa-jest-prawomocna-komunikat-czestochowskiej-kurii/ (dostęp: 20.10.2023) czy pustelni Niepokalanów w Grzechyni, ks. Piotra Natanka (https://diecezja.pl/kaplani/piotr-natanek-w-karze-suspensy/(dostęp: 20.10.2023). Tzw. charyzmatycy to zazwyczaj ludzie działający pod wpływem emocji. Oni z łatwością trafiają do ludzi o podobnych stanach emocjonalnych. Stają się dla nich swoistym „guru”. Tzw. charyzmatycy, dla uzasadnienia swej wiarygodności powołują się na natchnienie BoĹźe, które nimi porusza. Niestety – demaskuje ich boleśnie nieposłuszeństwo, które demonstrują otwarcie wobec swoich biskupów. Tak rozsadzają Kościół od wewnątrz. Rozpraszają owce.

 

6. Są teĹź duchowne wilki, które schlebiając ludzkim słabościom aprobują nieregularne sytuacje moralne swoich parafian, zwłaszcza małżeńskie, np. rozgrzeszają konkubinariuszy, dopuszczają ich do komunii, z okazji pierwszej komunii świętej ich dziecka, dopuszczają do funkcji rodziców chrzestnych. Swą litość dla nich okazują, poddając w wątpliwość obowiązywalność norm dogmatycznych i moralnych, określonych przez Chrystusa, a strzeĹźonych przez Kościół. Lansują pogląd, Ĺźe Chrystus dzisiaj głosiłby inną Ewangelię. Przykład: synodalność niemiecka i jej alternatywne chrześcijaństwo.

 

7. Niektóre wilki w Kościele mają wyraĹşnie oblicze ludzi interesownych, nawet chciwych. Węszą tylko jakby zagarnąć coś dla siebie. Nie wystarcza im, Ĺźe jako robotnicy winnicy Pańskiej są godni swojej zapłaty, którą otrzymują od wiernych. Jednak chcą więcej. Z lubością powiększają stan posiadania. Wchodzą niejednokrotnie w podejrzane, czasem wprost mafijne interesy. Nie obcy im jest podstęp, kłamstwo lub szantaĹź. Najczęściej są demaskowani i przegrywają. Muszą odejść z parafii. Nierzadko trafiają do telewizji jako negatywne wzorce księżowskiego Ĺźycia. A sens takiego przekazu jest oczywisty: wszyscy księża są karierowiczami i chytrymi zdziercami.

 

8. Są wilki w Kościele o łagodnym i przyjaznym spojrzeniu ale o lubieĹźnych zamiarach. Nic nie robią ze swego zobowiązania do Ĺźycia w celibacie. Kapłaństwo traktują jako zawód nieĹşle płatny oraz wykorzystują je jako łatwą okazję do zawierania toksycznych znajomości z kobietami czy mężczyznami. Popadają w róĹźne uzaleĹźnienia – alkoholizm, nikotynizm, narkotyki, i nałogi – kleptomania, hazard. Niektórzy z nich gorszą, a niejednokrotnie zbrodniczo deprawują dzieci, demoralizują młodzieĹź, podkopują zaufanie starszych ludzi do duchowieństwa, takĹźe do Kościoła. Płodzą dzieci. Ale ciężar ich utrzymania i wychowania zwalają na matkę dziecka. Często nawet nie poczuwają się do obowiązku wsparcia jej materialnie.

Od 2019 roku istnieje watykańska „Nota odnośnie do praktyki Kongregacji ds. Duchowieństwa w sprawie duchownych posiadających potomstwo”. Jej główne przesłanie brzmi: Ksiądz, ojciec, ma towarzyszyć matce w wychowaniu dzieci. Tego typu sytuacja jest uwaĹźana za „nieodwracalną” i wymaga od kapłana odejścia ze stanu duchownego, nawet jeśli on sam uwaĹźa się za zdolnego do pełnienia kapłańskiej posługi, https://www.vaticannews.va/pl/watykan/news/2019-02/stella-kongregacja-duchowienstwa-dzieci-ksiezy-obowiazki.html (dostęp: 21.02.2023).

 

9. Wilki w Kościele zupełnie ignorują mistykę chrześcijańską. Z upodobaniem opowiadają o jodze, o medytacji transcendentalnej czy innych formach naturalnej kontemplacji. Tworzą swoisty synkretyzm religijny deprecjonując ascezę chrześcijańską i wartość umartwienia. Czasem propagują obrzędowość zabobonną, np. zdalne błogosławienie wody. Niekiedy z upodobaniem upowszechniają swoje pseudoreligijne objawienia. Są teĹź i tacy, którzy poświęcają więcej uwagi prywatnym objawieniom, zwłaszcza maryjnym, niĹź BoĹźemu objawieniu. Tak bałamucą ludzi.

 

Drodzy Księża, Maryja nic nie dodaje do BoĹźego objawienia. Jej główne przesłanie brzmi: zróbcie wszystko cokolwiek Syn mój wam powie. Jej objawienia, potwierdzone przez Kościół, przypominają o szczegółach woli Chrystusa, m.in. o potrzebie modlitwy, pokuty,. Przykłady: Fatima, Portugalia (13 V – 13 X 1917), wizjonerzy: Ĺucja de Jesus dos Santos, bł. Franciszek i bł. Hiacynta Marto; przesłanie Maryi: „Jestem Matką Bożą RóĹźańcową. Odmawiajcie codziennie RóĹźaniec, abyście uprosili pokój dla świata i koniec wojny”;  „Módlcie się, módlcie się wiele, czyńcie ofiary za grzeszników, bo wiele dusz idzie na wieczne potępienie”, (Jezus „powiedział im teĹź przypowieść o tym, Ĺźe zawsze powinni modlić się i nie ustawać” (Łk 18:1); Lourdes, Francja  (11 II – 16 VII 1858), wizjonerka: Bernadeta Soubirous; przesłanie Maryi: „Jestem Niepokalane Poczęcie. Módlcie się za grzeszników. Proście Boga o ich nawrócenie. Pokuta… pokuta… pokuta”; podobnie: Akita, Japonia (12 VI – 13 X 1973), wizjonerka: siostra Agnes Katsuko Sasagawa, przesłanie Maryi: „Wielu ludzi na tym świecie zasmuca Pana Jezusa. Bóg Ojciec przygotowuje nałoĹźenie wielkiej kary na całą ludzkość. (….) Pragnę wraz z mym Synem wiele dusz, które podjęłyby się wynagrodzenia za grzeszników i za ludzi niewdzięcznych. Niech ofiarują one za tych ludzi modlitwę, pokutę, szczere ubóstwo, swe cierpienia i odwaĹźne akty ofiary” (Jezus w nawiązaniu do śmierci niewinnych Galilejczyków: „mówię wam, jeśli nie będziecie pokutować, wszyscy tak samo zginiecie” (Łk, 13,3), (https://www.przymierzezmaryja.pl/objawienia-najswietszej-maryi-panny,8158,a.html, (dostęp: 12.10.2023).

 

Objawienia maryjne są echem Ewangelii. Zapraszają do modlitwy, nawrócenia, pokuty i postu. Nie należą do depozytu wiary. Z woli Pana Boga, objawieniom maryjnym czasem towarzyszą cuda, np. uzdrowienia. One nie są jednak głównym celem ukazania się Matki BoĹźej. Jej głównym celem jest prowadzenie ludzi do Chrystusa. Maryja jest naszą orędowniczką. Chrystus jest jedynym dawcą łask, https://pl.aleteia.org/2017/01/11/siedem-objawien-maryi-na-swiecie-co-chce-nam-przekazac-matka-boza/ (dostęp: 10.10.2023).

 

Pewnym problemem moĹźe być kult relikwii, dość Ĺźywy zwłaszcza w ostatnich latach. To dobrze. Ten kult bowiem naleĹźy do duchowego dziedzictwa Kościoła. Ale, i to jest bardzo waĹźne, takim dobrem duchowym jest wtedy, gdy prowadzi do Pana Boga, który jest jedynym dawcą łask. Niestety kult świętych moĹźe łatwo stać się praktyką dewocyjną, wg której Matka Najświętsza czy czczony święty jest bardziej skuteczny i więcej moĹźe niĹź Pan Bóg. To jest czyste pogaństwo.

 

Matka Najświętsza i Święci, nie są dawcami łaski. Są naszymi orędownikami. Wspierają nas swoim wstawiennictwem. A ich największą troską jest, aby Bóg był zawsze przez nas wielbiony. Dlatego zwracamy się do nich: wstaw się do Boga w mojej sprawie, oręduj za mną u Boga, wspomagaj mnie, bym otworzył się na przyjęcie BoĹźej łaski. Święci są wzorem do odtwarzania w naszej codzienności tajemnic zbawczych Chrystusa. Są wzorem nawrócenia, przebaczenia bliĹşnim, przezwyciężenia uczuć nienawiści, zazdrości, takĹźe wydostania się z nałogu czy zerwania grzesznej znajomości.

 

Praktykę dewocyjną utrwalają teksty wątpliwe teologicznie, czasem wprost sprzeczne z wiarą chrześcijańską. Pamiętajmy, Ĺźe teksty uĹźywane w duszpasterstwie muszą mieć aprobatę władzy kościelnej. Aprobata tekstów związanych z naboĹźeństwami naleĹźy do gestii biskupa diecezjalnego.

 

Drodzy Księża, Kościół mimo działalności w nim wilków trwa. Pozostaje święty, bo jest załoĹźony przez najświętszego Zbawiciela. Owszem, Kościół jest grzeszny w swoich członkach, dlatego ta świadomość kaĹźe mu nieustannie przypominać im wolę Chrystusa: nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię (Mk 1,15).

 

Mimo działalności wilków w Kościele, Jego misja wobec świata jest bardzo doniosła. Orędzie zbawienia jest głoszone. Są sprawowane sakramenty święte. A marnotrawne dzieci mogą skutecznie wracać do miłosiernego Ojca i wspólnoty Kościoła.

 

Drodzy Księża, troszczmy się o to, byśmy mimo naszych ludzkich słabości, ale dzięki pracy nad sobą, byli wzorem postępowania w naszych wspólnotach. Niech nasi parafianie mają w nas zachętą do trwania w ufnej wierności Temu, który nas do końca umiłował. Tak będą oni, przy naszej pomocy, owocnie realizować swoje czynne i odpowiedzialne uczestnictwo we wspólnocie Kościoła, w jego Ĺźyciu i misji.  

 

 

 

 

 

 

Czytaj więcej

Eucharystia - posłanie i życie

(2023-11-10 08:39:46)

Konferencja rejonowa

Nowe Opole – 20.10, Biała Podl. 21.10. 2022 r.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Eucharystia jako tajemnica posłania

i chrześcijańskiego życia

 

 

Drodzy Księża

Najpierw kilka uwag o działalności DCFK. Ks. Bp Kazimierz zlecił mi troskę o duchową formację księży. Jestem do dyspozycji tu w seminarium lub po uzgodnieniu w kurii. A formację duchową księży chcę realizować jako wyraz troski Pasterza diecezji o duchowy rozwój jego duchownych współpracowników. Biskup podczas święceń prezbiteratu pytał nas, trzymając nasze ręce w swoich dłoniach: Czy mnie i moim następcom przyrzekasz cześć i posłuszeństwo. Myśmy powiedzieli: przyrzekam.

 

Wyrazem tego posłuszeństwa jest m.in. korzystanie z możliwości formacyjnych, określonych przez biskupa. Są to: spotkania z neoprezbiterami, formatio permanens, czwartki kapłańskie w domu rekolekcyjnym w Nowym Opolu dla księży spoza duszpasterstwa parafialnego, rekolekcje, dni skupienia organizowane w dekanatach z adoracją Najświętszego Sakramentu i konferencją dekanalnego ojca duchownego, także wielkopostny dzień skupienia w katedrze.

 

Jak jest w praktyce z tym posłuszeństwem biskupowi?

Są księża, którzy programowo rezygnują z proponowanych form formacji. MoĹźe obawiają się, Ĺźe usłyszą - bądĹş uczciwy w finansach parafialnych i intencjach mszalnych, albo zakończ toksyczną znajomość, nie przyjmuj w swoim mieszkaniu w pojedynkę dziewczyny czy chłopca, abyś nie naraził się na zarzut molestowanie, lub uwaĹźaj, bo jesteś na równi pochyłej ku uzaleĹźnieniu alkoholowemu, czy skończ z naganną samowolą w liturgii, wreszcie nie upodabniaj się w stylu myślenia i Ĺźycia do świeckich wzorców.

Inni przyjeĹźdĹźają na planowe spotkania, tylko po to, by uiścić opłatę, i tak „zamarkować” swoją obecność na rekolekcjach czy na formatio permanens. Jeszcze inni, upewniwszy się w którym dniu będzie spotkanie z biskupem pojawiają się, by zademonstrować wobec niego swoje, dziwacznie rozumiane, posłuszeństwo. Drodzy księża, nie wolno trwać w takim cynicznym zakłamaniu. Mamy być forma gregis, przykładem dla wszystkich ludzi, zwłaszcza naszych wiernych.

 

Jeszcze prośba do ks. dziekanów: niech spotkania formacyjne w waszych dekanatach, w określone dni, czy złączone z konferencją dekanalną, będą dobrze wykorzystane. NaleĹźy przewiedzieć odpowiedni czas na spokojną adorację Najświętszego Sakramentu i przynajmniej 20 do 30 minut na konferencję dekanalnego ojca duchownego, takĹźe czas na spowiedĹş.

 

Teraz temat zasadniczy. Przypomnijmy go: Eucharystia jako tajemnica posłania i chrześcijańskiego życia. Zaprezentuję go w kilku punktach.

 

1. Kolejny rok pracy duszpasterskiej, rozpoczynający się w adwencie, koncentruje się na Eucharystii. Tym razem Kościół w naszej ojczyĹşnie chce zgłębiać jej wymiar apostolski, zatem posłania i Ĺźycia chrześcijańskiego. Jest to sprawa bardzo waĹźna i na czasie. Wielu duszpasterzy cieszy się, Ĺźe znaczny procent parafian uczestniczy w celebracji Eucharystii w niedziele i święta nakazane, często takĹźe w ciągu tygodnia. Wierni uczestnicą w sposób pełny w celebracji Wielkiej Tajemnicy Wiary przez komunię sakramentalną. To cieszy.

Ale jednocześnie wielu duszpasterzy napawa smutkiem brak na niedzielnej i świątecznej celebracji Eucharystii znacznej liczby parafian starszych, a jeszcze bardziej brak dzieci i młodzieży.

Jedną, nie jedyną tego przyczyną, jest trudność zrozumienia przez młodych ludzi, Ĺźe Eucharystia jest wyjątkową rzeczywistością zbawczą. Ta rzeczywistość jest dostępna tylko dzięki wierze. A wiara nie jest toĹźsama z wiedzą religijną. Jest ona wolną i rozumną „odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego Ĺźycia” (KKK 26). Wiara to przyjęcie Boga, który się obawia.

 

2. Jak się Bóg objawia? Jaka jest droga do wiary? Bóg objawia się przez swoje słowo, przez BoĹźe Objawienie. BoĹźe słowo jest drogą do wiary. Wiara bowiem „rodzi się ze słuchania, a tym co się słyszy jest słowo Chrystusa” (Rz 10,17). Taką drogę określił sam Chrystus. On, dając nakaz misyjny, polecił swym uczniom: „IdĹşcie i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aĹź do końca świata” (Mt 28, 19-20).

W epoce Kościoła, który dosięgnął krańców ziemi, Chrystus zatroszczył się o to, aby ludzi, zanim usłyszą słowo BoĹźe, juĹź uzdolnić do wiary. W sakramencie chrztu udziela człowiekowi cnoty wiary, czyli nadprzyrodzonej zdolności do uwierzenia w Boga i zawierzenia Bogu. Wy, drodzy duszpasterze, zasadniczo uczestniczycie w procesie rozwoju wiary waszych wiernych.

Pamiętajmy, Ĺźe przewodnikiem na drodze wiary jest Duch Święty. Owszem, rozum ludzki jest zdolny do poznania istnienia Boga. To swoim apostolskim autorytetem potwierdza święty Paweł, który  uczy, Ĺźe „od stworzenia świata niewidzialne Jego (Boga) przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła” (Rz 1, 19-20). Ale to Paraklet, działający w BoĹźym Objawieniu, uczy kim jest Bóg, jakie są Jego zamiary wobec ludzkości i poszczególnych ludzi. On odsłania prawdę, Ĺźe Bóg jest Ojcem, jest miłością, jest miłosierny, Ĺźe jest zatroskany o nasze prawdziwe szczęście i Ĺźe to właśnie On jest ostatecznym celem ludzkiej egzystencji. Paraklet uzdalnia człowieka do przyjęcia tego Boga. Duch Święty jest nie tylko wychowawcą wiary Ludu BoĹźego ale teĹź sprawcą cudownych dzieł BoĹźych, którymi są sakramenty Nowego Przymierza. W nich bowiem działa paschalny Chrystus mocą Ducha Świętego, którego po swoim wniebowstąpieniu zesłał na apostołów i ustawicznie zsyła na cały Kościół (KKK 1091).

 

3. Jak się dokonuje pogłębianie wiary zwłaszcza u dzieci i młodzieĹźy? OdpowiedĹş jest jasna: to dobra rodzina, natomiast ze strony Kościoła są to homilia i katecheza, zwłaszcza liturgiczna o charakterze kerygmatycznym i mistagogicznym, oraz gorliwa posługa duszpasterska w parafii. Te działania stanowią szansę, Ĺźe ludzie młodzi dojdą do przekonania, Ĺźe Eucharystia jest szczególnym miejscem i sposobem doświadczenie zbawczej obecności ukrzyĹźowanego i zmartwychwstałego Chrystusa; Ĺźe jest „szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i jednocześnie Ĺşródłem, z którego wypływa cała jego moc” (KL 10).

 

Św. Teresa z Lisieux [czyt. Lizje] nie znała oczywiście tego soborowego pouczenia, ale była przekonana, Ĺźe „gdyby ludzie znali wartość Eucharystii, słuĹźby porządkowe musiałyby kierować ruchem u wejścia do kościołów”. Tymczasem tak nie jest. Dlatego treścią katechez o Najświętszej Eucharystii winno być nade wszystko nauczanie Kościoła, zawarte w Katechizmie Kościoła Katolickiego.

 

4. Drodzy Księża, chcę podkreślić z mocą, Ĺźe najbardziej przekonująco wyznajemy naszą wiarę w Eucharystię i ukazujemy jej wielkość i świętość naszym wiernym, takĹźe tym, którzy okazjonalnie, np z racji pogrzebu, ślubu czy innej uroczystości rodzinnej, uczestniczą w celebracji Wielkiej Tajemnicy Wiary, gdy ją celebrujemy w dyscyplinie wiary. – Dygresja: dlaczego tak liczne i aktywne są środowiska tradycjonalistów, przewiązanych do mszy tzw. trydenckiej. Bo odnowiona obrzędowość mszalna po Vaticanum II, ten zarzut eksponuje się najczęściej, stała się dla niektórych biskupów i księży okazję do samowoli, co w praktyce prowadzi do deformacji religijnej. Oni celebrują siebie a nie misterium śmierci i zmartwychwstania wcielonego Syna BoĹźego.

 

Drodzy współbracia w kapłaństwie, przypomnijmy niektóre zasady dotyczące celebracji Eucharystii. One, wydane przez kompetentną władzę Kościoła, są wyrazem jego troski o Sakrament Sakramentów. Ich respektowanie skutecznie zabezpiecza przed pokusą zuchwałej samowoli. Pomagają, by Eucharystia była naprawdę Ĺşródłem pasterskiego posłannictwa, a zwłaszcza dynamizmu Ĺźycia chrześcijańskiego.

 

1. Prawo kierowania sprawami liturgii naleĹźy wyłącznie do władzy kościelnej.  Taką władzę ma tylko papieĹź. On działa wspomagany przez Kongregację kultu BoĹźego i dyscypliny sakramentów. MoĹźe pewne prerogatywy przekazać konferencjom episkopatów. Dlatego nikomu innemu, choćby nawet był kapłanem (biskupem, prezbiterem), nie wolno na własną rękę niczego dodawać, ujmować lub zmieniać w liturgii. (KL 22. § 1,3).

 

2. Kapłan sprawuje Najświętszą Ofiarę „in persona Christi” — to znaczy więcej niĹź „w imieniu” czy „w zastępstwie” Chrystusa. „In persona” to znaczy: w swoistym sakramentalnym utoĹźsamieniu się z Prawdziwym i Wiecznym Kapłanem, który Sam tylko Jeden jest prawdziwym i prawowitym Podmiotem i Sprawcą tej swojej Ofiary — i przez nikogo właściwie nie moĹźe być w jej spełnianiu wyręczony.

 

3. Kapłan jako szafarz, jako celebrans, jako przewodniczący eucharystycznego zgromadzenia wiernych „nie moĹźe uwaĹźać siebie za „właściciela”, który dowolnie dysponuje tekstem liturgicznym i całym najświętszym obrzędem jako swoją własnością i nadaje mu kształt osobisty i dowolny. MoĹźe to się czasem wydawać bardziej efektowne, moĹźe nawet bardziej odpowiadać subiektywnej poboĹźności, jednakĹźe obiektywnie jest zawsze zdradą tej jedności, która się w tym Sakramencie jedności nade wszystko winna wyraĹźać” (Jan Paweł II, List wielkoczwartkowy 1980, n. 12).

 

4. W warunkach normalnych nieliczenie się z przepisami liturgicznymi musi być odbierane jako brak poszanowania dla Eucharystii — podyktowany moĹźe indywidualizmem, a moĹźe bezkrytycznym stosunkiem do lansowanych opinii, a moĹźe jakimś brakiem ducha wiary (tamĹźe).

 

5. W naszych czynnościach liturgicznych nic nie jest waĹźniejsze od tego, Ĺźe w sposób niewidzialny, lecz rzeczywisty, działa tu Chrystus przez swojego Ducha (Jan Paweł II, Vicesimus quintus annus, n. 10).

 

Drodzy Księża, pomocą do celebrowania w dyscyplinie wiary są księgi liturgiczne. Wierność księgom liturgicznym jest wyrazem posłuszeństwa Kościołowi. – Nie naśladujmy celebransów, którzy są nieposłuszni Kościołowi. Korzystajmy z ksiąg, które określają sposób celebracji. Nie ufajmy zbytnio naszej pamięci, którą osłabia rutyna.

 

Na koniec pragnę przypomnieć przesłanie Jana Pawła II, który domagał się, aby duszpasterze pogłębiali świadomość liturgiczną. Nauczał: naczelnym celem liturgicznego i sakramentalnego duszpasterstwa pozostaną zawsze wiara oĹźywiana przez miłość, adorację, uwielbienie Ojca i cisza kontemplacji. Zatem synowskie trwanie w Chrystusie. 

 

Niech tak rozumiana i celebrowana Eucharystia stanie się skutecznym Ĺşródłem misji Kościoła i Ĺźycia chrześcijańskiego. Ĺťyczę księżom, aby ta refleksja umocniła wszystkich, którzy tak rozumieją Wielką Tajemnice Wiary ale niech teĹź dokona skutecznej korekty błędów, które tę tajemnice zaciemniają lub nawet wypaczają. Pamiętajmy: W naszych czynnościach liturgicznych zbawczo działa Chrystus.

 

 

Czytaj więcej

Wiarygodność księdza

(2023-11-10 08:31:14)

Wiosenna konferencja rejonowa

Siedlce - 16, Biała Podl. -17 marca 2022 r.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Temat: Wiarygodność księdza

 

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

Witam serdecznie Czcigodnych Księży

 

 

Będę mówił o wiarygodności kapłana, zatem biskupa i prezbitera.

Najpierw jednak kilka słów o działalności Diecezjalnego Centrum Formacji Kapłańskiej w Nowym Opolu.  Funkcjonuje ono jako pomoc w trosce biskupa diecezjalnego o duchowy rozwój całego prezbiterium Kościoła siedleckiego. Działalność Centrum jest rozumiana jako kontynuacja formacji seminaryjnej alumnów, którzy przez sześć lat poznawali sens formacji do kapłaństwa i praktykowali róĹźne jej formy. Ta formacja nie kończy się z przyjęciem święceń prezbiteratu. Ona musi być kontynuowana, choć oczywiście dokonuje się w zupełnie innych warunkach.

 

Dlaczego musi być kontynuowana? PoniewaĹź Ĺźycie duchowe nie znosi zastoju. Ale takĹźe dlatego, Ĺźe nasze powołanie kapłańskie jest naraĹźone na róĹźne niebezpieczeństwa. Najbardziej dramatyczne to: odejścia z kapłaństwa, trwanie w nałogu, zgorszenie w parafii, a nawet przestępstwa skutkujące aresztem czy więzieniem. Drodzy Księża, przed tymi niebezpieczeństwami moĹźna się skutecznie obronić pracując nad sobą, wspierani łaską Bożą, we wspólnocie współbraci księży. Owszem to wymaga chęci i wysiłku.

 

Przypomnę formy formacji proponowane księżom. Najpierw są to spotkania z neoprezbiterami oraz formatio permanens. Od tego roku wszyscy księża, objęci formacją stałą, uczestniczą w całym programie formacyjnym. Rozpoczyna się on w piątek o godz. 19 celebracją nieszporów z homilią i adoracją Najświętszego Sakramentu. Potem jest spotkanie z ks. bpem. W sobotę rano jest wspólna medytacja i celebracja jutrzni z homilią. Następnie rozpoczyna się blok formacji intelektualnej.

 

Są formacyjne czwartki kapłańskie dla księży pracujących poza duszpasterstwem. Liczę na większą frekwencję. Dalej są doroczne rekolekcje, organizowane w kilku, aĹź w sześciu, terminach w ciągu roku. Wymiar formacyjny mają takĹźe konferencje rejonowe, jak ta dzisiejsza, konferencje dekanalne, równieĹź dni skupienia w poszczególnych dekanatach.

 

KaĹźda z tych form przypomina o kontynuacji formacji seminaryjnej, zatem oĹźywia potrzebę stałego i uwaĹźnego kontaktu ze słowem BoĹźym, praktykowania rozmyślania, rachunków sumienia, takĹźe korzystania z sakramentów świętych, zwłaszcza sakramentu pokuty. Niewyczerpanym Ĺşródłem duchowego wzrastania jest Liturgia, choć czasem jest ona traktowana jako stały, mało zobowiązujący, punkt programu dnia. Tymczasem, przypomnijmy, liturgia, jest szczególnym miejscem i sposobem doświadczania zbawczej obecności Chrystusa. Wyjątkowy wymiar formacyjny ma Eucharystia. W niej bowiem, przez komunię sakramentalną, wchodzimy w najgłębszą z moĹźliwych tu na ziemi wspólnotę z Chrystusem, jedynym i wiecznym Kapłanem. Do głębokiego przeĹźywania Eucharystii, takĹźe do utrwalania jej błogosławionych skutków w naszej codzienności, pomagają praktyki poboĹźnościowe, jak modlitwa róĹźańcowa, koronka do Miłosierdzia BoĹźego czy kult wybranego świętego. Warto o tym pamiętać.

 

Teraz właściwy temat mojej konferencji, mianowicie wiarygodność księdza.

 

Czym jest wiarygodność? Oto definicja słownikowa: jest to cecha kogoś, komu moĹźna zaufać.  Dlaczego księdzu moĹźna zaufać? Z czego wynika jego wiarygodność? OdpowiedĹş jest stosunkowo prosta. Nasza wiarygodność wynika ze szczególnej wspólnoty z Chrystusem, który o sobie powiedział: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na Ĺ›wiat, aby dać świadectwo prawdzie. KaĹźdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu” (J 18,37) oraz bardziej mocne; „Kto was słucha, Mnie słucha” Łk 10,16).

 

Jak to jest w praktyce? Nasze uczestnictwo w wiarygodności Chrystusa polega na wierności zobowiązaniom, które złoĹźyliśmy Bogu podczas święceń prezbiteratu. Te zaś zostały podjęte po wieloletnich przemyśleniach, przenikniętych modlitwą, takĹźe pogłębioną refleksją intelektualną. One takĹźe obecnie kształtują naszą codzienność kapłańską. Przypomnijmy je, i przypomnijmy, Ĺźe nasze chcę na te zobowiązania, to myśmy właściwie wykrzyczeli, odpowiadając na pytania biskupa. A on podczas święceń pytał kaĹźdego z nas:

1. Czy chcesz wiernie pełnić urząd posługiwania kapłań­skiego w stopniu prezbitera, jako gorliwy współpra­cownik biskupów w kierowaniu ludem BoĹźym pod przewodnictwem Ducha Świętego?

2. Czy chcesz pilnie i mądrze pełnić posługę słowa, głosząc Ewangelię i wykładając prawdy katolickiej wiary?

3. Czy na chwałę Boga i dla uświęcenia chrześcijańskiego ludu chcesz pobożnie i z wiarą sprawować misteria Chrystusa, a zwłaszcza Eucharystyczną Ofiarę i sakrament pokuty, zgodnie z tradycją Kościoła?

4. Czy chcesz razem z nami wypraszać Boże miłosierdzie dla powierzonego ci ludu, modląc się nieustannie według nakazu Chrystusa?

5. Czy chcesz coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem, NajwyĹźszym Kapłanem, który z samego siebie złoĹźył Ojcu za nas nieskalaną Ofiarę, i razem z Nim poświę­cać się Bogu za zbawienie ludzi? Na to pytanie odpowiedzieliśmy: Chcę, z Bożą pomocą.

 

Te zobowiązania, dopełniły przyrzeczenia związane z diakonatem, mianowicie zobowiązanie do Ĺźycia w celibacie ze względu na królestwo niebieskie i do celebracji liturgii godzin w intencji Kościoła i całego świata.

 

Wierność tym zobowiązaniom jest gwarancją wiarygodności kapłańskiej. Wtedy wypełniają się słowa Chrystusa: „Kto was słucha, Mnie słucha”. Oczywiście, wiarygodność moĹźe wzrastać. Wzrasta i jest bardziej czytelna, gdy ksiądz pogłębia osobistą i osobową więź z Chrystusem. A to znaczy, Ĺźe nie tylko wierzy w prawdy objawione przez Boga ale nade wszystko wierzy w Boga, który przez te prawdy się objawiał w historii zbawienia. Wierzy teĹź mocno Bogu, który ostatecznie i w pełni objawił się w Jezusie z Nazaretu. To wcielony Syn BoĹźy zapewnił wszystkich otwartych na Boga: Kto Mnie widzi, widzi takĹźe i Ojca. … Czy nie wierzysz, Ĺźe Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie?  (J 14,9).

 

Jakie konsekwencje rodzi wiara w Boga? Na pewno nie jest to sielanka. O tych konsekwencjach świadczy św. Paweł Apostoł w Liście go Galatów (2,19-20). Wyznał: „aby Ĺźyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyĹźa. Teraz zaś juĹź nie ja Ĺźyję, lecz Ĺźyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę Ĺźycie w ciele, jednak obecne Ĺźycie moje jest Ĺźyciem wiary w Syna BoĹźego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie”.

 

1. Drodzy Księża, do tego ideału, aby Chrystus żył we mnie, inaczej, bym był wiarygodnym Jego świadkiem, prowadzi nasza codzienna wierność powołaniu.

a). Ona zaś wyraĹźa się w pracy nad sobą, w postawie synowskiego posłuszeństwa natchnieniom Ducha Świętego – inaczej mówiąc polega na współpracy z łaską Bożą. Duchowa dojrzałość kapłańska

 potrzebuje celebracji misteriów zbawienia w dyscyplinie wiary,

 potrzebuje modlitwy w klimacie - nie moja ale Twoja, BoĹźe, wola niech się stanie,

potrzebuje adoracji Najświętszego Sakramentu, lektury Pisma Świętego, codziennego rachunku sumienia, regularnego i pogłębionego korzystania ze spowiedzi, takĹźe z proponowanych form formacji kapłańskiej, w tym dni skupienia i corocznych rekolekcji, mądrego korzystania z uĹźywek – alkoholu, papierosów, a nade wszystko unikania toksycznych znajomości.

b). Wiarygodność księdza domaga się i jednocześnie wyraĹźa w jego prostym i uporządkowanym stylu Ĺźycia, unikaniu znajomości, które rozbudzają emocje i zmysły, wyraĹźa się w kulturze słowa, gościnności, w mądrym korzystaniu z tzw. „wolnego” dnia – z urlopu, wyraĹźa się w uczciwym zdobywaniu pieniędzy i mądrym korzystaniu z dóbr materialnych.

c). Wiarygodność księdza domaga się, aby rozumiał Kościół, który stanowią odkupieni grzesznicy. Dlatego nie opowiada on publicznie o słabościach ludzi Kościoła bo sam nie jest od nich wolny. W nauczaniu nikogo nie potępia, ale zachęca do modlitewnej pamięci o ludziach, którzy Ĺşle postępują. Głosi biblijną wizję Boga, a nie takiego „Boga”, jaki podoba się ludziom postępującym wbrew Dekalogowi i nauce Kościoła. Głosi Ewangelię nie pomijając trudnych wymagań Chrystusa. Nigdy nie będzie się kierować tzw. „poprawnością” polityczną bo ta traktuje nauczanie Chrystusa selektywnie. Wiarygodny ksiądz traktuje głoszenie Dobrej Nowiny jako przedłuĹźenie nauczycielskiej misji Chrystusa.

 

2. Ale wiarygodność księdza moĹźe takĹźe słabnąć. Dlatego uzasadnione jest pytanie jaki jest los naszych Ĺźarliwych zapewnień, uczynionych podczas naszych święceń? To przecieĹź one warunkują naszą wiarygodność. Los jest róĹźny. W przytłaczającej liczbie księży jest to los bardzo pozytywny. Ta pierwotna Ĺźarliwość jest obecna w ich codziennym trudzie posługiwania kapłańskiego, niezaleĹźnie od warunków i niejednokrotnie trudnych sytuacji. Czasem pamięć o tych zobowiązaniach słabnie przez rutynę i traktowanie posługi kapłańskiej jako tylko obowiązku, który jest spełniany poprawnie bo za to otrzymuje się wynagrodzenie. W takiej posłudze jest brak zaangaĹźowania i radości.  Są teĹź jednostki wśród księży, którzy postanowili świadomie wejść na drogę niewierności i zła. Oni pozostają w kapłaństwie, mimo Ĺźe prowadzą podwójne, niemoralne Ĺźycie. Niektórzy odeszli z kapłaństwa.

 

3. Co konkretnie jest przyczyną erozji wiarygodności księdza? Przecież ksiądz przez święcenia prezbiteratu został sakramentalnie utożsamiony z Chrystusem.

 

Przyczyn jest wiele. Zwykle kryzys kapłana, więc biskupa czy prezbitera, takĹźe jego wiarygodności, zaczyna się wtedy, gdy zaniedbuje on więź z Bogiem i gdy przestaje kochać ludzi na wzór Dobrego Pasterza. Dzieje się tak nie dlatego, Ĺźe powołanie kapłańskie Bogu się nie udało czy Ĺźe nie wystarczy ono do szczęścia – bo wystarczy, lecz dlatego, Ĺźe ksiądz przestaje być wierny podjętym zobowiązaniom. Ulega apatii, słabościom i pokusom. Zaczyna popełniać grzechy ciężkie. Coraz bardziej krzywdzi samego siebie, a takĹźe ludzi, wśród których przebywa.

 

Kryzys wiarygodności księdza, Drodzy Confratres, to kryzys egzystencjalny. On obejmuje wszystkie wymiary jego Ĺźycia. Kapłaństwo bowiem to nie zawód, lecz powołanie, czyli całościowy sposób bycia i funkcjonowania księdza. Księdzem się jest, a nie księdzem się bywa na ambonie, przy ołtarzu, w sali katechezy szkolnej czy kancelarii.

 

Kryzys wiarygodności zaczyna się zwykle od kryzysu w sferze człowieczeństwa, czyli od kryzysu w sferze ciała, psychiki i relacji międzyludzkich. Ksiądz, który nie troszczy się o wypływanie na głębię swego człowieczeństwa, doświadcza egzystencjalnej pustki, którą próbuje zagłuszyć substytutem radości: jakimś środkiem psychotropowym, alkoholem, narkotykiem, seksem, pieniędzmi, władzą.

 

4. Czy moĹźna odbudować wiarygodność kapłańską? Ks. Marek Dziewiecki z Radomia (Kapłani w kryzysie – mistrzowie kamuflaĹźu), a korzystam z jego psychologicznych i duszpasterskich badań i doświadczeń, mówi, Ĺźe taka odbudowa, choć trudna, jest moĹźliwa Musi być jednak spełniony podstawowy warunek, mianowicie zagubiony ksiądz musi uczciwie uznać prawdę o sobie, szczerze Ĺźałować za popełnione zło i podejmować próby naprawienia skutków złych decyzji. Nie moĹźe uciekać od odpowiedzialności. Chrystus cierpliwie czeka na jego nawrócenie. Wyrazem troski Chrystusa o swego kapłana jest juĹź jego myśl o nawróceniu. To Jezus  Chrystus, mocą Parakleta, wzbudza w grzeszniku pragnienie powrotu do ojca. „Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; … Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go” (Łk 15,21-24). Powrót jest moĹźliwy!

 

Nie jest tajemnicą, Ĺźe księża uzaleĹźnieni od alkoholu, zapewnia ks. Dziewiecki, którzy przyznali się przed biskupem do nałogu, podjęli skuteczną terapię. Korzystając zaś z pomocy wspólnot AA trwają w abstynencji i pomagają w wyjściu z uzaleĹźnień innym ludziom, takĹźe swoim, często lekkomyślnym, aĹź infantylnym, współbraciom w kapłaństwie. Są księża, pisze ks. Marek, którzy przez lekkomyślność, a czasem w sytuacji chwilowo przeĹźywanego kryzysu swego kapłaństwa uwikłali się w romans a nawet w cudzołóstwo. Niektórzy z nich zdecydowanie zakończyli podwójne Ĺźycie. Są przypadki, wprawdzie nieliczne, radykalnego nawrócenia i powrotu do ofiarnego pełnienia posługi duszpasterskiej.

 

Jest teĹź faktem, Ĺźe są i tacy księża, którzy uznali prawdę o sobie, ale nie mają odwagi, by radykalnie zmienić siebie i swoje postępowanie. Niektórzy z nich poproszą o przeniesienie do stanu świeckiego.

 

5. Ĺťycie i dramaty księżowskie świadczą, Ĺźe niekiedy wiarygodności kapłańskiej nie da się odbudować? Są bowiem kapłani, konstatuje ks. Dziewiecki, świadomie niereformowalni. Oni trwają w kryzysie wiary i moralności, a co za tym idzie takĹźe kapłańskiej wiarygodności. Nie mają zamiaru się zmieniać. Przeciwnie, stają się diabelsko przewrotni. Kłamią w Ĺźywe oczy. W świadomy i wyrachowany sposób prowadzą podwójne Ĺźycie. Zabijają w sobie wszelką wraĹźliwość moralną i głos sumienia. Idą w zaparte. Negują nawet najbardziej oczywiste fakty. RównieĹź wtedy, gdy zostały udowodnione ich ciężkie winy, nadal twierdzą, Ĺźe są niewinni, niesłusznie oskarĹźeni, krzywdzeni, okradani z dobrego imienia.

 

Wbrew oczywistym faktom wyrabiają sobie wypaczony, „pozytywny” obraz siebie. Czynią to w ten sposób, Ĺźe utoĹźsamiają siebie z pełnioną przez siebie funkcją. Wmawiają sobie, Ĺźe skoro są duchownymi, skoro mają święcenia i występują w imieniu Chrystusa, to juĹź przez to są w porządku i nikt nie powinien ich za cokolwiek krytykować. Tak stają się wyrafinowanymi mistrzami kamuflaĹźu. Potrafią przez lata sprawować poprawnie liturgię, nawet dostojnie, i robić świetne wraĹźenie w kontaktach z ludĹşmi. Potrafią w sposób sugestywny i przekonujący nauczać publicznie zasad, które we własnym Ĺźyciu łamią nagminnie i bez najmniejszego poczucia winy. Poczucie winy zaś zamieniają w poczucie krzywdy. Genialnie udają, Ĺźe są ofiarami, a nie krzywdzicielami. W przewrotny sposób szukają zwolenników, którzy będą ich bezkrytycznie wspierać i chronić.

 

Do takich sytuacji zapewne odnoszą się słowa Jezusa: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludĹşmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą” (Mt 23, 13).

 

6. Kapłańska autodestrukcja charakteryzuje się tym, Ĺźe księża dla pieniędzy, seksu, alkoholu, narkotyku czy hazardu poświęcą dosłownie wszystko: więź z Bogiem, kapłaństwo, sumienie, zdrowie, a nawet Ĺźycie. Oszukują samych siebie i wmawiają sobie, Ĺźe Ĺźyją „normalnie”. W sposób wyrachowany i przewrotny manipulują innymi ludĹşmi po to, Ĺźeby tworzyć sobie komfort trwania w złu. W tym celu kłamią, stosują przemoc słowną, psychiczną, duchową, a nierzadko takĹźe fizyczną. Wykorzystują nawet swoją pozycję przewodników duchowych i na całe lata wikłają swoje ofiary, wciągając je w nieczystość czy inne uzaleĹźnienia (Myślę o skandalicznych, wprost demonicznych, praktykach dominikańskiego duszpasterza akademickiego we Wrocławiu, o czym nie tak dawno było bardzo głośno – 2022 r.).

 

Ĺťycie potwierdza, Ĺźe w takich sytuacjach, nie moĹźna im pomóc. KaĹźda próba pomocy jest odrzucana z agresją. Jedyne, co takiego księdza moĹźe zmobilizować do nawrócenia jest jego własne cierpienie. Syn marnotrawny, cierpiący głód, musiał dotknąć świńskiego koryta, Ĺźeby zrozumieć prawdę o sobie i podjąć decyzję: wrócę do ojca.

 

Zakończenie

Drodzy Księża, nasza refleksja jest wołaniem o kapłańską wiarygodność. Ma zachęcić, abyśmy byli wiarygodnymi świadkami Chrystusa, który nas obdarzył łaską sakramentalnego kapłaństwa. Nasza wiarygodność wymaga świętości. Święty ksiądz to ten, który jest związany z Bogiem na śmierć i Ĺźycie, na dobre i na złe. MoĹźna go zabić – jak ks. J. Popiełuszkę - moĹźna do niego strzelać – jak do Jana Pawła II - ale nie moĹźna go odłączyć od miłości Chrystusa (por. Rz 8, 35). Święty ksiądz to ktoś, kim cieszą się ludzie dobrej woli a niepokoją osoby Ĺźyjące w zawinionych sytuacjach nieprawidłowości moralnych, i kogo chcieliby uciszyć, nawet zabić, ludzie przewrotni. Święty ksiądz z miłością demaskuje ludzki cynizm i przeszkadza w demoralizowaniu bliĹşnich. Ale nade wszystko kocha ludzi jak Chrystus, Dobry Pasterz.

 

Drodzy Księża, módlmy się za siebie nawzajem. W ramach naszych moĹźliwości pomagajmy tym, którzy o taką pomoc poproszą. Niech nasza wierność powołaniu będzie czytelną cechą naszej kapłańskiej wiarygodności.

Czytaj więcej

Eklezjalny wymiar celibatu

(2023-11-10 08:18:37)

Konferencja rejonowa

19.10.2022 - Nowe Opole, 20.10. 2022 - Biała Podl.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Eklezjalny wymiar celibatu

 

Witam Czcigodnych Księży.

Chcę mówić o eklezjalnym wymiarze celibatu.

Na początek kilka uwag natury liturgicznej i pastoralnej.

Drodzy Księża, pamiętajmy, Ĺźe celebracje liturgiczne są miejscem i sposobem uobecniania zbawczych misteriów Chrystusa. Dlatego winny być sprawowane w dyscyplinie wiary. Temu pomaga wierność księgom liturgicznym.

Niektórzy mają wątpliwości jak sprawować naboĹźeństwa eucharystyczne z racji I czwartku, piątku, soboty i niedzieli. Jest to wyjaśnione w Kalendarzu liturgicznym, s. 35. Drodzy Księża czytajcie zawarte tam przypomnienia liturgiczne. Przypominam: po postcomunio, ksiądz w ornacie wystawia Najświętszy Sakrament sprawuje naboĹźeństwo i udziela błogosławieństwa eucharystycznego. Przy tzw. krótkiej adoracji postępujemy analogicznie do obrzędów w uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa.

 

Natomiast, w przypadku długiej adoracji – 40godzinne naboĹźeństwo i naboĹźeństw okresowych – maj, czerwiec i paĹşdziernik – mszę kończą pełne obrzędy zakończenia. Po zakończeniu mszy ksiądz zdejmuje ornat, zakłada kapę i dokonuje wystawienia Najświętszego Sakramentu, sprawuje naboĹźeństwo i kończy błogosławieństwem eucharystycznym. Uwaga: Lepszą praktyką jest, jeśli naboĹźeństwo poprzedza celebrację mszalną. Jest to dobre przygotowanie do celebracji Eucharystii.

 

Przypomnę, Ĺźe „Nie wolno uĹźywać formuły: Pokój nam wszystkim”. Natomiast znakiem pokoju jest ukłon w stronę najbliĹźej stojących uczestników Mszy świętej lub podanie im ręki. Ten gest wykonuje się w milczeniu lub wypowiada się wobec sąsiada po cichu słowa: Pokój z tobą lub Pokój Pański niech zawsze będzie z tobą,  na co przyjmujący odpowiada: Amen. - Tak postanowił Episkopat Polski w 2005 roku.

 

Sprawa gregorianki.

Księża czasem mają wątpliwość odnośnie do sytuacji przerwania celebracji gregorianki. OdpowiedĹş na tę wątpliwość jest zawarta w „Deklaracji o ciągłości celebracji trzydziestu Mszy Gregoriańskich” z (24.02.1967).

 

Dokument stanowi: „Seria trzydziestu Mszy Gregoriańskich przerwana wskutek nieprzewidzianej przeszkody (np. zaskoczenie chorobą) lub innej racjonalnej przyczyny (np. celebracja Mszy pogrzebowej lub ślubnej), (…) zachowuje owoce tej modlitwy …. z zachowaniem obowiązku kapłana, aby jak najszybciej uzupełnić celebrację trzydziestu Mszy”. W sytuacji nieprzewidzianej przeszkody nie ma prawnego obowiązku przekazania pozostałych Mszy św. do odprawienia innemu księdzu.

 

Jeszcze kilka uwag, dotyczących tzw. mów poĹźegnalnych podczas pogrzebu.

 

Tu obowiązuje zasada: Nie naleĹźy mnoĹźyć przemówień. I to nie ze względu na sztuczne wydłuĹźanie uroczystości ale ze względu na powagę tej uroczystości.

 

Przemówienie poĹźegnalne ma być dobrze przygotowane, najlepiej na piśmie, i krótkie. PoĹźegnanie nie moĹźe być kolejną homilią czy kazaniem. Dlatego nie wydaje się uzasadnione stosować tytulacji: ekscelencjo, czcigodni księża itd., ale zwyczajnie: pragnę poĹźegnać zmarłego w imieniu….; jako dziekan pragnę poĹźegnać naszego współbrata w imieniu księży dekanalnych … w imieniu ziomków.

    

Ostatnie poĹźegnanie zmarłego księdza nie moĹźe być pompatyczną laudacją. Jest rzeczą smutną, gdy przemawiający wychwala swego współbrata za to, Ĺźe spowiadał, udzielał sakramentów świętych, celebrował Eucharystię. – Trochę krytycyzmu. PrzecieĹź to podstawowe jego zadanie, a ponadto z okazji tych posług otrzymywał nie najgorszą finansową gratyfikację. - To moĹźe powiedzieć człowiek świecki.

     Sprawą Ĺźenującą jest opowiadanie, jak to razem byli na wycieczce i orator koniakiem leczył dolegliwości Ĺźołądkowe kolegi.

    

NiepowaĹźnie brzmi, gdy mówca w ferworze demagogii wychwala gospodynię zmarłego księdza, przypisując jej rolę kapelana biskupa czy jeszcze bardziej zuchwale sekretarza papieĹźa. – Owszem, jak najbardziej na miejscu są słowa wdzięczności gospodyni za troskliwą opiekę zwłaszcza podczas choroby proboszcza.

    

Groteskowo brzmi usiłowanie dokonania swoistej beatyfikacji zmarłego. Rysuje się jego sylwetkę jako niemal doskonałego, podczas, gdy koledzy, a takĹźe parafianie ledwie go tolerowali, bo był nieprzystępny, złośliwy, chciwy i leniwy. Owszem naleĹźy respektować zasadę; de mortuis nil nisi bene -  o zmarłych albo dobrze, albo wcale.

 

Drodzy Księża, w charakterystyce poĹźegnań celowo przerysowałem pewne sprawy. Wymyśliłem pewne sytuacje dla wyraĹşnego kontrastu. ChociaĹź one się zdarzają. Moje uwagi są podyktowane troską, aby uroczystość pogrzebowa była przeĹźywana w duchu religijnej powagi, szacunku dla zmarłego i co najwaĹźniejsze ku duchowemu zbudowaniu, zwłaszcza jej świeckich uczestników. BądĹşmy teĹź w kościele do końca obrzędów pogrzebowych, zatem do wyniesienia trumny.

 

PrzejdĹşmy do właściwego tematu. Czcigodni Księża, chcę mówić o eklezjalnym wymiarze celibatu. Ten wymiar celibatu jest bardzo wyraĹşnie zawarty w obrzędzie święceń diakońskich. W liturgicznym dialogu biskupa z nami jako kandydatami do diakonatu padło obrzędowe pytanie szafarza święceń: Czy na znak wewnętrznego oddania Chrystusowi Panu przyrzekasz zawsze zachowywać celibat ze względu na królestwo niebieskie, służąc Bogu i ludziom?  KaĹźdy z nas indywidualnie odpowiedział: przyrzekam. Potem nastąpiło nałoĹźenie rąk biskupa na nasze głowy i modlitwa święceń. W klimacie diakońskiego przyrzekam odbyły się nasze święcenia prezbiteratu.

 

Co było dalej? Dalej była i jest codzienność ze swymi wzlotami i upadkami. Absolutna większość księży powaĹźnie i odpowiedzialnie realizuje swoje zobowiązanie w tym zakresie. Pewien procent ma z tym problem na skutek lekkomyślności, poufałości, często nieroztropności, a najczęściej głupoty. Są jednostki, które programowo depczą swoje zobowiązanie do Ĺźycia w celibacie. Prowadzą zakłamane, podwójne Ĺźycie.

 

Drodzy Księża, problem celibatu jest ostatnio często dyskutowany. Dyskusja jest prowokowana przypadkami skandali, jakich dopuścili się celibatariusze. Celibat jest wtedy ukazywany, nawet przez niektórych tzw. teologów katolickich, jako ciężar nie do udĹşwignięcia, jako nieludzki wymóg, uniemoĹźliwiający pełny osobowy rozwój człowieka.

 

Słysząc takie opinie, człowiek normalnie myślący, niekoniecznie teolog dostrzega, Ĺźe przywoływane zarzuty mają raczej charakter ideologiczny i demagogiczny a nie teologiczny i egzystencjalny. Bo przecieĹź celibat praktykują nie tylko duchowni rzymskokatoliccy, ale takĹźe świeccy wierzący w Chrystusa, którzy świadomie i odpowiedzialnie decydują się na Ĺźycie w czystości seksualnej. Celibat jest teĹź praktykowany przez niekatolików, np. przez mnichów w róĹźnych religiach.

 

Drodzy Księża, to prawda, Ĺźe osobowy rozwój człowieka warunkują relacje międzyludzkie, ale przecieĹź nie tylko małżeńskie. Dynamika osobowego rozwoju człowieka nie wymaga jako koniecznego warunku, kontaktów seksualnych z kobietą. Bo gdyby stosunek płciowy z kobietą był koniecznym warunkiem osobowego rozwoju człowieka, to wszyscy mężowie byliby dojrzałymi ludĹşmi, nie wspominając o klientach agencji towarzyskich. Ci reprezentowaliby najbardziej dojrzałą osobowość. To jest absurd. Niestety taka absurdalna logika funkcjonuje w obecnych czasach, czasach totalnego kryzysu rozumu. Ma teĹź zwolenników wśród tzw. myślicieli katolickich, którzy krytykują celibat i oczywiście z wielkim upodobaniem krytykują obecną formację alumnów do Ĺźycia w celibacie. Mówią o rzekomym cieplarnianym wychowaniu. – Pytam wcale nie złośliwie, to moĹźe stosować model wychowania jak w akademikach? CzyĹźby w takich warunkach były dopiero ubogacające relacje międzyludzkie?

 

A przecieĹź alumni, podobnie jak ich rówieśnicy świeccy, mają normalne rozliczne kontakty z innymi ludĹşmi, takĹźe z kobietami. Tak jak tamci ukończyli koedukacyjne szkoły, przeĹźyli młodzieńcze miłostki, teraz spotykają się z kobietami, jak ich rówieśnicy, na ulicy, w sklepach, urzędach, w kościele, na praktykach katechetycznych, podczas świątecznych pobytów w domu, podczas wakacji, podczas pielgrzymek, rekolekcji itd. Krytycy formacji do celibatu, uwaĹźają, Ĺźe to nie wystarczy. Pewnie przyjęliby z zadowoleniem, Ĺźeby alumni chodzili na zabawy, dyskoteki, na grille, przesiadywali w kawiarniach, i doświadczali pieszczot, co przecieĹź takĹźe dla ludzi świeckich jest doświadczeniem, wpisanym w relacje narzeczeńskie a nie w zwyczajną znajomość.

 

Owi krytycy ignorują zupełnie wolę Chrystusa. A on o powołanych mówi wprost: „Gdybyście byli ze świata, świat by was kochał jako swoją własność. Ale poniewaĹź nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata, dlatego was świat nienawidzi” (J 15,19). Drodzy Księża, w tym duchu rozumiejmy wartość naszego celibatu i w tym duchu rozmawiajmy o formacji alumnów do Ĺźycia w celibacie.

 

Podkreślmy mocno: do prawidłowego rozwoju osoby ludzkiej potrzebne są relacje interpersonalne, ale nie koniecznie seksualne. Te zaś naduĹźywane w małżeństwie pomniejszają godność małżonków.

 

Sens celibatu tłumaczy Kościół, który w sposób wiążący interpretuje BoĹźe objawienie. Jezus na temat celibatu mówi jasno w kontekście małżeństwa: „Są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili; i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili; a są i tacy bezĹźenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezĹźenni. Kto moĹźe pojąć, niech pojmuje!» (Mt 19,12).

Powołani do kapłaństwa są zdatni do małżeństwa. Celibat zaś jest propozycją Chrystusa - Kto moĹźe pojąć, niech pojmuje!» - ale nie tylko to. On przecieĹź sam był celibatariuszem.

 

Kapłaństwo sakramentalne, Ĺźeby było jasne,  nie wymaga celibatu. Natomiast Kościół katolicki, tradycji łacińskiej, korzystając z propozycji Jezusa praktykuje bezĹźenność dla królestwa niebieskiego. Domaga się takiej formy naśladowania dziewiczego Chrystusa od osób przez Niego powołanych do słuĹźby BoĹźej. Czyni to w klimacie żądania Chrystusa: Kto moĹźe pojąć, niech pojmuje. Biada jeśli ktoś nie pojmuje a deklaruje przy święceniach taką formę Ĺźycia. Tak wchodzi na Ĺźyciową równię pochyłą. Podepcze swoje kapłaństwo przy najbliĹźszej okazji.

 

Drodzy Księża, może się zdarzyć, że ksiądz zwierza się, iż mimo złożonego przyrzeczenia o zachowaniu zawsze celibatu, zakochał się w kobiecie i co z tym ma zrobić.

 

OdpowiedĹş jest jedna - To bardzo dobrze Ĺźe się zakochał. Co?! Pomyślmy spokojnie, przecieĹź cała działalność duszpasterska jest realizacją miłości pasterskiej na wzór miłości Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza. Ze strony miłującego nic nikomu nie grozi. Więcej, od miłującego moĹźna otrzymać tylko dobro, bo miłość cierpliwa jest, łaskawa jest; miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma (1 Kor, 13, 4-7).

 

Problem jest wtedy, gdy ksiądz się zauroczy, podda się ślepemu uczuciu, zwłaszcza jeśli ulegnie nieopanowanej pożądliwości seksualnej. Wtedy staje się groĹşny, nawet straszny. Nie liczy się ani ze swymi zobowiązaniami wobec Boga, ani z przyzwoitością, równieĹź wobec upatrzonej kobiety i jej najbliĹźszych, których zapewne wprawia w osłupienie. Nie liczy się z opinią ludzi, dla których był duszpasterzem. Tu grają niskie, ślepe uczucia, chęć uĹźycia, zaspokojenia popędu, potraktowania kobiety jak rzeczy, którą moĹźna uĹźyć dla swego egoistycznego celu.

 

A względy religijne? Te w takiej sytuacji niewiele, albo zgoła nic nie znaczą! - Wreszcie spełniony! A Ĺźyczliwa rada bliĹşnich? Niepotrzebna i odrzucana najczęściej z furią i agresją. A rodzice? Nie waĹźne, chociaĹź odtąd będą swoje Ĺźycie przeĹźywali w smutku, nierzadko we łzach.

 

Ale on jest wreszcie szczęśliwy, bo zaspokoił swoje egoistyczne pragnienia. Jeśli porzucił kapłaństwo będzie o swoim szczęściu przekonywał innych. A jest szczęśliwy po swojemu, nawet gdy zdemoralizował dziewczynę, dokonał zgorszenia, rozbił małżeństwo lub uwiódł cudzą Ĺźonę.

 

Zakochany ksiądz nie poddaje się emocjonalnemu zniewoleniu. On kontroluje uczucia. Pragnie być blisko Boga. Kocha ludzi ze względu na Niego. Kocha ludzi miłością Dobrego Pasterza. Zauroczony zaś jest egoistą i pozostanie samotnikiem, bo dla niego najwaĹźniejsze jest Ja, Ego.

 

Drodzy Księżą, pragnę podkreślić z mocą, Ĺźe celibat nie jest łatwy. Zresztą nie tylko celibat jest trudny. Pomyślmy jak trudna jest wierność małżeńska, jak trudna jest nasza uczciwość, niekłamana hojność, nasza trzeĹşwość, skromność, słowność, kultura słowa, nasza pracowitość, bezinteresowność, spontaniczna dobroć czy autentyczna Ĺźyczliwość. W kaĹźdej z tych dziedzin doświadczamy podobnych trudności jak w dziedzinie celibatu.

 

Zabezpieczeniem przed popadnięciem w erotomanię, pijaństwo, narkomanię, nikotynizm, hazard, kłamstwo, chciwość, wulgarność czy chamstwo jest praca nad sobą, więc: unikanie okazji, dystansowanie się od osób toksycznie wpływowych, zarówno kobiet jak i mężczyzn, wewnętrzna dyscyplina, nade wszystko modlitwa i troska o Ĺźycie w stanie łaski uświęcającej. – To miał na uwadze św. Jan Paweł II, gdy na Jasnej Górze w 1983 roku, podczas apelu jasnogórskiego a potem do młodzieĹźy na Westerplatte mówił: „Musicie od siebie wymagać, nawet gdyby inni od Was nie wymagali”. Genialna, aktualna i ciągle inspirująca propozycja takĹźe dla nas księży.

 

Drodzy Księża, celibat jest radością, gdy ksiądz swoją posługę nie traktuje tylko zadaniowo – zrobiłem swoje! Ale kiedy jest otwarty na ludzi, gdy buduje czy animuje Ĺźycie wspólnot modlitewnych czy apostolskich: ministranci, schola, KSM i inne, organizuje grille, wycieczki, moĹźe parafialny klub pingpongowy czy bilardowy, rozgrywki sportowe, wtedy tworzy przestrzeń do mądrego przeĹźywania emocji i właściwych relacji międzyludzkich. Te bowiem są motywowane miłością pasterską a nie egoistyczną. Właściwe duszpasterskie relacje księdza w pełni zaspokajają naturalną potrzebę bliskości innej osoby na zasadzie wyłączności, jako Ĺźony.

 

Celibat staje się ciężarem, gdy przestaje być darem. Symptomami takiego stanu u księdza jest m.in. rutyna i bezduszność w celebracjach liturgicznych, lenistwo, wygodnictwo, przywiązanie do luksusu, interesowność posunięta aĹź do chciwości, zagubienie modlitwy, światowy styl Ĺźycia, szukanie w kapłaństwie nade wszystko siebie, przedmiotowe, zatem krzywdzące, traktowanie kobiet. Wtedy ksiądz przestaje być duszpasterzem, a staje się kawalerem, zabiegającym u wybranki o względy i akceptację – stąd drogie prezenty, wspólne wojaĹźe, Ĺźycie niejednokrotnie „pod jej pantoflem”.

 

Naszym pragnieniem jest, aby celibat zawsze był przeĹźywany jako dar Chrystusa. On bowiem powołując do sakramentalnego kapłaństwa uznał nas za godnych tego daru.

 

PrzeĹźywanie celibatu dokonuje się w określonych realiach kościelnych, najczęściej w Ĺźyciu parafialnym. Bardzo waĹźne są relacje i współpraca proboszcza z wikariuszem czy wikariuszami. Teoretycznie - wydaje się, Ĺźe jest to sprawa oczywista, bo przecieĹź podobna formacja seminaryjna, podobna motywacja dla duszpasterskiej posługi – budowanie Królestwa BoĹźego, podobna troska o zbawienie parafian. A jednak codzienność krzyczy coś innego. Jest brak zaufania między księżmi, naganna rywalizacja, brak otwartości, nieĹźyczliwość przeradzającej się w karykaturalną formę kontaktów przez kartki przekazywane sobie nawzajem przez kościelnego. Ujawnia się niejednokrotnie niedojrzałość intelektualna i emocjonalna księdza, zarówno proboszcza, jak i wikariusza. To często wyraĹźa się w braku wzajemnego szacunku oraz dobrej woli i zdolności do braterskiej komunikacji. Ta zaś wymaga akceptacji drugiego człowieka takim, jakim jest, ale pracuje nad swym duchowym wzrastaniem.

 

Ten opis jest pewną konstrukcją mentalną. Niemniej pewne elementy tego opisu pojawiają się i wybrzmiewają w naszych parafiach w postaci wzajemnej nieĹźyczliwości księży, czasem zgorszenia a nawet publicznych pomówień i oskarĹźeń.

 

Potrzebna jest praca nad sobą w świetle przywołanej propozycji św. Jana Pawła II. Brak wymagania od siebie wierności powołaniu, brak ewangelicznej miłości, wreszcie brak ludzkiej i duchowej kultury, wyzwala u księdza agresję, pretensjonalność i roszczeniowość.

 

Przerost ambicji, egoizm, zarozumiałość, nierzadko chamstwo, tworzą atmosferę niemal diaboliczną, mimo, Ĺźe kaĹźdego dnia księża stają przy tym samym ołtarzu i modlą się natchnionymi tekstami liturgii godzin. Jest to niepojęte, ale prawdziwe, Ĺźe te święte czynności tak rzadko zmieniają skostniałą księżowską mentalności. Dlaczego? - bo są traktowane jako „stały punkt dnia”. A powinny prowokować i prowadzić do krytycznej oceny swego zachowania i autentycznego nawrócenia.

 

Drodzy Księża, plebania jest bardzo waĹźnym czynnikiem wspólnototwórczym. Jest naturalnym miejscem do budowania braterskich relacji między księżmi. Częste spotykanie się, wspólne spędzanie czasu, poranna kawa, naradzanie się w sprawach duszpasterskich, wspólne posiłki, a takĹźe, bardzo chwalebna praktyka wspólnej godziny brewiarzowej, to swoiste klocki, z których tworzy się oczekiwany przez wszystkich błogosławiony obraz wspólnoty kapłańskiej.

 

 

Drodzy Księża, budowanie tej wspólnoty jest obowiązkiem wszystkich miejscowych duszpasterzy. Oczywiście proboszcz powinien otaczać wikariusza ojcowską Ĺźyczliwością. Ma widzieć w nim nie tylko swojego współpracownika, lecz nade wszystko współbrata w kapłaństwie. Wikariusz zaś jako współpracownik proboszcza winien pamiętać o obowiązku posłuszeństwa i lojalności wobec swojego przełoĹźonego. – To są znaki ewangelijnej miłości bliĹşniego.

 

Jest truizmem, oczywistością, Ĺźe proboszcz i wikariusz przez praktykowanie jedności kapłańskiej i przez harmonijne działania duszpasterskie w istotny sposób przyczyniają się do kształtowania jedności rodziny parafialnej. Dlatego jest waĹźne, aby między proboszczem i wikariuszem była współpraca, przejawiająca się w chętnym dzieleniu współodpowiedzialności za parafię. Taki klimat tworzy racjonalny porządek dnia a jeszcze bardziej atmosfera wielkoduszności i wspaniałomyślności wszystkich duszpasterzy. Wtedy nie ma miejsca na zaskakujące propozycje, a zwłaszcza decyzje, które powodują irytację.

 

Drodzy Księża, w klimacie miłości braterskiej księży problem celibatu jest przeĹźywany naprawdę jako dar. Tam nigdy nie będzie miejsca na homoseksualizm, zbrodniczą pedofilię, czy jakiekolwiek zgorszenia maluczkich. Ĺťyczliwość wzajemna i wspieranie się modlitwą eliminuje ucieczki z plebanii, czy ucieczki w uzaleĹźniające uĹźywki. Skutecznie dystansuje od treści pornograficznych oraz zdecydowanie oddala diaboliczną pokusę tworzenia podwójnego, zakłamanego stylu Ĺźycia. Dlatego wszyscy księża, zarówno pracujący w duszpasterstwie, jak teĹź w innych aktywnościach diecezjalnych, winni się troszczyć o budowanie wzajemnych braterskich relacji przez Ĺźyczliwość, prawdomówność, kulturę, umiejętność słuchania, takĹźe przez odwagę braterskiego upomnienia. Pamiętajmy nade wszystko na słowa naszego Mistrza: Błogosławieni czystego serca! Dziękuję za uwagę i cierpliwość.

Czytaj więcej

Kocham mój Kościół

(2023-11-10 08:01:25)

Wiosenna konferencja rejonowa

15.03.2023 – Nowe Opole, 16.03. 2023 - Biała Podl.

Ks. Kazimierz Matwiejuk, diecezjalny ojciec duchowny księży

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus

 

Serdecznie witam Czcigodnych Księży Proboszczów i Wikariuszy.

Temat mojej konferencji brzmi: Kocham mój Kościół

Na wstępie pragnę zasygnalizować Księżom dwie sprawy. Pierwsza to: księża a internet, a druga to kilka uwag natury liturgicznej.

 

Jaki jest sens i cel obecności księdza w sieci?

Tej problematyce było poświęcone Szkolenie Medialne, które miało miejsce 4 lutego 2023 r., w Siedlcach. Natomiast adekwatną odpowiedĹş na to pytanie sformułował juĹź w 2010 r. papieĹź Benedykt XVI (Orędzie na 44. Światowy Dzień Środków Społecznego Przekazu). Oto ona: „Od księży wymaga się, by potrafili być obecni w świecie cyfrowym w sposób zawsze wierny przesłaniu ewangelicznemu, (…), by głosili Ewangelię, wykorzystując oprócz tradycyjnych środków równieĹź audiowizualne środki nowej generacji”.

 

Co z tego wynika dla nas?

Drodzy Księża

1. Pamiętajmy, że w internecie nic nie ginie. Dlatego obecność księdza w mediach domaga się zawsze kultury i odpowiedzialności.

2. Ksiądz w sieci winien unikać popularności za wszelką cenę. Nie może jej budować za pomocą szokujących lub bezkrytycznie schlebiających wypowiedzi.

3. Duchowny nie moĹźe przedstawiać swoich własnych poglądów jako nauczania Kościoła.

4. Bardzo delikatną sprawą są poglądy polityczne duchownego. Księża nie powinni publicznie identyfikować się z konkretną partią czy opcją polityczną.

5. Jest jeszcze jeden waĹźny problem. OtóĹź, Drodzy Księża, codzienność, zwłaszcza wykryte i ujawnione skandale duchownych, zapisane niejednokrotnie na dysku komputera czy w pamięci smartfona, ukazują boleśnie, Ĺźe zainteresowania i zachowania niektórych duchownych są nacechowane zuchwałością, często infantylizmem a czasem wprost chorobliwą perwersją, kiedy świadomie publikują obrzydliwe treści; przykład: niedawny skandal w Białymstoku.

Mimo formacji seminaryjnej, a  w naszej diecezji takĹźe licznych moĹźliwości jej pogłębiania przez formacyjne spotkania neoprezbiterów, przez formatio permanens, doroczne rekolekcje, konferencje rejonowe, dni skupienia diecezjalne i dekanalne, niektórzy księżą korzystają z internetu jak rozkapryszone dzieci. -  Bo mam ochotę, to mi nie zaszkodzi. Najpierw oglądają sztuki czy programy bezwartościowe. Czasem sięgają po filmy z przemocą i brutalnością, nierzadko po czystą pornografię. Skutki tych działań nie są obojętne. One znacząco odciskają się na osobowości duszpasterza.

Wśród tych skutków jest m.in. miałkość estetyczna. Ta ujawnia się niemal natychmiast i uzewnętrznia w niechlujstwie na plebanii, w braku troski o schludny ubiór i wygląd. Uwidacznia się w nieporządku w zakrystii – brudne alby, komĹźe i bielizna kielichowa, porozrywane ornaty, takĹźe nieporządku w kościele i wokół kościoła.

Nafaszerowanie się zaś brutalnością i przemocą generuje apodyktyczność, wulgarność, czasem wprost chamstwo w relacjach z ludźmi.

Natomiast pornografia utrudnia zachowanie czystości, utrudnia radosne przeĹźywanie celibatu a często popycha do popełniania ciężkich grzechów i zgorszenia. A przecieĹź, Drodzy Księża, kaĹźdy duchowny uzyskał solidne wykształcenie teologiczne i przy pomocy łaski BoĹźej zyskał pewien poziom duchowości kapłańskiej. To się dokonywało przez sześć lat systematycznej pracy nad sobą w seminarium. Winno być kontynuowane, choć w zupełnie innych realiach, w dynamicznej rzeczywistości duszpasterskiej.

Tak było z nami. Korzystajmy z tego dorobku. Nie marnujmy go. Seminarium to nie tylko wspomnienie pewnej beztroski, bo inni zatroszczyli się dla nas o naleĹźyty poziom studiów, o mieszkanie i wyĹźywienie, ale to wielkie dobro, które winno Ĺźywo trwać w naszych umysłach, sercach i w mądrej postawie Ĺźyciowej. BądĹşmy ludĹşmi wewnętrznej dyscypliny. Wymagajmy od siebie więcej niĹź od innych.

 

Niektórzy księża swój infantylizm demonstrują, zapewne nie wiedząc o tym, przez zamieszczanie w sieci róĹźnych filmików. Nie są one wprawdzie gorszące, ale świadczą o deficycie intelektualnym i moralnym autora. Bo ksiądz zamieszcza zdjęcia z wakacji, eksponując z upodobaniem swoją sylwetkę opaloną śródziemnomorskim słońcem na tle zaprzyjaĹşnionych znajomych albo filmuje wystawny posiłek w gronie bardzo rozradowanych przyjaciół, wznoszących częste i głośne toasty. Potrafi takĹźe pokazać filmik jak w siłowni buduje swoją fizyczną tężyznę lub karmi rybki, ptaszki czy świnkę morską, albo bawi się z pieskiem, informując, Ĺźe to jest jego prawdziwy przyjaciel, Ĺźe karmi go najlepszą karmą, codziennie odbywa z nim spacery i systematycznie wozi swego pupila do fryzjera. Drodzy Księża, to byłoby tylko śmieszne, gdyby nie dotyczyło księdza.

 

Owszem, księża mają róĹźne upodobania. Czasem pies jest gwarantem bezpieczeństwa na plebanii lub kompanem relaksu takĹźe pomocą w terapii. Unikajmy jednak śmieszności, która zawsze pomniejsza nasz autorytet. Pamiętajmy, Ĺźe takĹźe „prywatnie” jesteśmy księżmi, duszpasterzami. Nasz autorytet budujemy nie przez eksponowanie swojego hobby,  ale przez autentyzm kapłański, takĹźe poza kościołem i plebanią. Pamiętajmy o tym!

 

Jeszcze kilka uwag natury liturgicznej.

Czcigodni Księża Ĺźywo pamiętają bardzo waĹźną zasadę liturgiczną, często na wykładach powtarzaną i przypominaną, Ĺźe gesty i symbole liturgiczne nie są elementami jakiegoś teatru liturgicznego, ale komunikatorami treści zbawczych. Ta świadomość niestety z czasem ulega swoistej erozji.  Pojawia się tzw. parafiańszczyzna. Ta polega na zuchwałej samowoli, która często jest alarmującym znakiem słabnącej wiary i religijnej wraĹźliwości na świętość sprawowanych czynności. A czynności liturgiczne są święte i muszą być traktowane w sposób święty: sancta sanctae tractanda sunt.

 

O co konkretnie chodzi?

1. o bezmyślnie czyniony znak krzyĹźa  -  czasem w tym geście trudno rozpoznać znak krzyĹźa, a przecieĹź jest to najkrótsze wyznanie wiary. Czyniony zaś poprawnie jest formą katechezy mistgogicznej dla uczestników czynności liturgicznej. Wprowadza bowiem w misterium paschy Chrystusa, które jest sakramentalnie uobecniane w celebracjach liturgicznych, zwłaszcza w celebracji Eucharystii.

2. chodzi teĹź o nieporadne gesty rąk, co widać zwłaszcza podczas koncelebry. Są zasadniczo dwa gesty rąk podczas mszy świętej: 1. dłonie złoĹźone lub dłonie zamknięte ułoĹźone na wysokości piersi. Gest 2, to ręce rozłoĹźone ze zwartymi palcami – jest to gest oranta. 

3. ukazywanie konsekrowanych Postaci, - niektórzy księża Najświętszą Hostię i kielich z Krwią Pańską po konsekracji ukazują jedną ręką, unosząc je aĹź nad głowę; najświętsze Postaci naleĹźy ukazywać wiernym unosząc je obiema rękami i na wysokość wzroku; jest to gest adoracyjny wobec Ciała i Krwi paschalnego Chrystusa.

4. wykonywanie doksologii  - To jest mszalne podniesienie. OWMR 151: Kapłan pod koniec Modlitwy eucharystycznej wypowiada doksologię: Przez Chrystusa. Wtedy bierze patenę z Hostią i kielich. Podnosi je na wysokość wzroku. Patenę naleĹźy zlicować z górnym skrajem czaszy kielicha.

5. jeszcze sposób ukazania Hostii przed Komunią św. – OWMR 84: „kapłan, trzymając Chleb eucharystyczny nad pateną albo nad kielichem, ukazuje go wiernym i zaprasza ich na Ucztę Chrystusa”: Oto Baranek BoĹźy… Tej formuły nie wolno zmieniać.. Połamaną Hostię ukazuje na wysokości wzroku.

 

Drodzy Księża, zapraszam Was do wspólnej refleksji nt. Kocham mój Kościół.

 

 

Kościół, tak sądzę, jest dla nas jednym z najpiękniejszych słów obok takich słów jak mama, tato, Ojczyzna, dom, rodzina. Kolejny rok zgłębiamy jego tajemnicę. Czynimy tak, aby go miłować w klimacie wiary religijnej i wiarą w Kościół dzielić się z naszymi wiernymi.

 

Kościół jest tajemnicą. W jej zrozumienie wprowadza nas Chrystus. Ten proces rozpoczął w okolicach Cezarei Filipowej. Dlatego teraz spróbujmy przez moment oczyma wyobraĹşni przenieść się tam. Wsłuchajmy się w dialog Jezusa z Jego uczniami. Jezus pyta ich: za kogo ludzie uwaĹźają Syna Człowieczego. Otrzymuje róĹźne odpowiedzi. Po ich wysłuchaniu kieruje pytanie bezpośrednio do dwunastu: „A wy za kogo Mnie uwaĹźacie?” Szymon, reagujący błyskawicznie, odpowiedział z najgłębszym przekonaniem: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Ĺźywego». Jezus pochwalił swego ucznia za jego otwartość na BoĹźe natchnienia: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie”. I dodał, ku zdziwieniu Szymona: „OtóĹź i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr czyli Skała, i na tej Skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą”. Jezus kontynuuje swoją wypowiedĹş pogłębiając przeraĹźenie Piotra: „I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,13-20).

Te słowa dziś brzmią w naszych uszach ze szczególną mocą, gdy kolejny namiestnik Chrystusa, św. Jan Paweł II, jest niesprawiedliwie zniewaĹźany.

 

Jezus tajemnice królestwa niebieskiego wyjaśniał w przypowieściach. Ich najgłębszy sens zawarł w stwierdzeniu: „ Ja, gdy zostanę wywyĹźszony nad ziemię, pociągnę wszystkich do siebie” (J 12,32). Kościół zrodził się na Golgocie. Tam Wcielony Syn BoĹźy stał się „ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz równieĹź za grzechy całego świata” (1 J 2,2). Kościół Jezusa objawił się w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy zmartwychwstały Kyrios od swojego Ojca posłał swym uczniom Ducha Świętego.

 

Ale Kościół Chrystusa od swego początku był prześladowany. Jego fanatycznym przeciwnikiem był Szaweł. Ten gorliwy faryzeusz, owładnięty wolą zabijania uczniów Pańskich, gdy zbliĹźał się do Damaszku, aby uwięzić i przyprowadzić do Jerozolimy mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł (Dz 9,2), usłyszał tajemnicze i dziwne pytanie: „Szawle dlaczego ty Mnie prześladujesz? Kto jesteś, Panie? - zapytał. OdpowiedĹş brzmiała: „Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz” (Dz 9,1-20). To wydarzenie stało się początkiem misji nawróconego Szawła na rzecz budowania Chrystusowego Kościoła.

 

Kościół Chrystusa jest takĹźe moim Kościołem. Tę rzeczywistość potwierdza nowotestamentalna eklezjologia, odwołując się do obrazu ciała. Św. Paweł nazywa Kościół ciałem Chrystusa (Rz 12.5; 1 Kor 10.17, 12.27; Ef 4.12; Kol 1,24). Wcielony Syn BoĹźy jest Głową tego ciała. My jesteśmy jego członkami. Tu właśnie odnajdujemy się jako Kościół. Jako ochrzczeni, zostaliśmy zanurzeni w paschalnym misterium Wcielonego Słowa i włączeni do wspólnoty Ludu BoĹźego nowego Przymierza. OĹźywia nas wiara w Chrystusa jedynego Zbawiciela świata i Ĺźycie treściami tej wiary. Wierzymy takĹźe w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.

 

Jest wielkim nieporozumieniem, wprost niedorzecznością, gdy ochrzczony mówi: Wierzę w Chrystusa ale nie wierzę w Kościół. Nasz Zbawiciel, Głowa Kościoła, pozostaje z nami w Ĺźyciodajnej wspólnocie. Stąd Jego zapewnienie: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).

 

My winniśmy słuchać Głowy Kościoła. Chrystus, Wcielony Logos, mocą Ducha Świętego, w swoim ciele pragnie zgromadzić wszystkich odkupionych. Ich róĹźnorodność nie niszczy jedności ciała. Ta eklezjalna jedność sprawia, Ĺźe jeśli cierpi jeden członek Kościoła, to wespół z nim cierpią pozostałe członki mistycznego Ciała Chrystusa; a jeśli jeden członek doznaje czci, to wszystkie członki wespół z nim się radują (KKK 791). 

 

Drodzy Księża, Kościół Chrystusa na przestrzeni swojej historii doznał wielu bolesnych ran. Były to herezje i schizmy. Natomiast mój Kościół, zwłaszcza najświętsze oblicze jego Głowy, dziś jest zuchwale opluwane przez Jego wyznawców, zwłaszcza przez Jego kapłanów. Niektórzy z nich bowiem bardziej umiłowali niewierność, niĹź trwanie w wierności zobowiązaniom podjętym wobec Chrystusa jedynego i wiecznego Kapłana.

 

Te dramaty księżowskie zaczynają się zawsze od niewierności w kapłańskich rzeczach małych. A są to: brak modlitwy, rutyna w celebracji i przyjmowaniu sakramentów, materializm praktyczny, toksyczne kontakty z kobietami czy mężczyznami, arogancja w kontaktach z parafianami, brak gorliwości czy wprost lenistwo. Te codzienne deficyty prowadzą do powaĹźniejszych wykroczeń, które skutkują zgorszeniem. Ze względu na te zgorszenia ludzie nawet odchodzą od Chrystusowego Kościoła.

 

Drodzy Księża, bardzo powaĹźnym naszym deficytem, który osłabia naszą miłość do mojego Kościoła, powodując jednocześnie osłabienie wiary naszych parafian, jest lekcewaĹźenie świętości liturgii. Ta zaś jest uprzywilejowanym miejscem proklamacji słowa BoĹźego, takĹźe miejscem i sposobem doświadczania zbawczej obecności Chrystusa. Nie moĹźe więc być poletkiem doświadczalnym dla wymyślonych udziwnień, czy zuchwałej samowoli. Brak dyscypliny wiary w celebracjach liturgicznych stanowi niejednokrotnie powód, Ĺźe niektórzy ludzie przestają korzystać z sakramentów świętych, zaprzestają teĹź uczestniczyć w celebracji Eucharystii – przestają chodzić do kościoła. Eucharystia jako wielka tajemnica wiary wymaga od nas księży szczególnej troski.

 

Przypomnienie tego wymogu ma związek z losem zapowiedzi eucharystycznej, którą wygłosił sam Chrystus. On w mowie, wygłoszonej po cudownym rozmnoĹźeniu chleba, odsłonił tajemnicę moĹźliwości poĹźywania Jego ciała i picia Jego krwi. Jego mowa eucharystycznej została odrzucona przez wielu słuchaczy. Najpierw „sprzeczali się między sobą Ĺťydzi, mówiąc; »Jak on moĹźe nam dać swoje ciało do jedzenia?« (J 6, 52). TakĹźe niektórzy Jego uczniowie na to szemrali. Wreszcie: „od tego czasu wielu uczniów Jego odeszło i juĹź z Nim nie chodziło" (J 6, 66). Zostało dwunastu. Dlaczego pozostali, przecieĹź oni takĹźe byli przeraĹźeni nauką Mistrza z Nazaretu. Podobnie jak inni nie rozumieli jej. Ona ich takĹźe szokowała. Sugerowała bowiem jakąś formę kanibalizmu. A jednak pozostali. Motywem ich pozostania była wiara: „Ty masz słowa Ĺźycia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, Ĺźe Ty jesteś Świętym Boga” (J 6.68). O prawdziwości nauki Chrystusa przekonali się w Wieczerniku. Tam  Chrystus ustanowił sakrament swego ciała i krwi, zmieniając istotę chleba i wina. Pozostawił ich naturalne właściwości.

 

Drodzy Księża, Eucharystia nie przestała irytować, nawet gorszyć takĹźe dzisiaj. Niektórych gorszy ta tajemnica. Oni zastanawiają się, pytają, wreszcie buntują się, bo jak to jest moĹźliwe, Ĺźe podczas mszy chleb i wino, te proste naturalne elementy, stają się prawdziwym ciałem i krwią paschalnego Chrystusa? Nie godzą się na to. Nie wystarcza im nawet autorytet Pana Jezusa. Nie stać ich na zawierzenie Jemu. Odchodzą. Jezus nie protestuje. Szanuje ich wolny, choć przecieĹź ryzykowny wybór. – Takie sytuacje nie są naszą winą.

 

Nasza wina jest wtedy, gdy ktoś gorszy się, bo sakramenty święte są przez nas udzielane bez religijnej dbałości a Najświętsza Eucharystia jest sprawowana pospiesznie - zawsze albo prawie zawsze 2 ME i to w tempie biegacza, jest sprawowana z obrzędową bylejakością – niedomyte ręce, nieprzycięte paznokcie, spod alby wyglądają postrzępione nogawki, na nogach klapki lub adidasy - flejtuch, czasem czyni to po rutyniarsku, na pamięć, ale ciągle myli i przekręca słowa, moĹźe nawet czyni to z religijną oziębłością. To gorszy. A zgorszenie pogłębia fakt, Ĺźe ludzie widzą, iĹź celebracja Eucharystii jest niespójna z Ĺźyciem ich księdza. On ją tylko „odprawia”, ale nią nie Ĺźyje.

 

Drodzy Księża, trzeba wrócić do pierwotnej gorliwości. Trzeba wydostać się z kokona przyzwyczajeń i rutyny. Trzeba robić wszystko, by celebrować Wielką Tajemnicę Wiary zawsze z Ĺźywą wiarą i z wewnętrznym zaangaĹźowaniem. Nie wolno nam dopuścić, Ĺźeby ktokolwiek przez nasze niedbalstwo liturgiczne odszedł od Jezusa Chrystusa i przestał wierzyć i miłować Jego i mój Kościół.

 

Czcigodni Księża, Kościół Jezusa Chrystusa, mój umiłowany Kościół, został w naszych czasach mocno oszpecony skandalami obyczajowymi i zgorszeniami. Tych zaś dopuścili się niektórzy kardynałowie, biskupi i prezbiterzy. Wiele z tych zgorszeń, zwłaszcza zbrodnicza pedofilia, obrzydliwy homoseksualizm, róĹźne naduĹźycia seksualne księży, ich zakłamane Ĺźycie, takĹźe pijaństwo, hazard, brak kultury i materializm praktyczny, stały się nie tylko poĹźywką dla róĹźnych mass mediów, ale miały epilog w sądach świeckich aĹź do uwięzienia, czy w sądach kościelnych aĹź do przeniesienia duchownego do stanu świeckiego. Ci duchowni okazali się szkodnikami i gorszycielami. Jezus o takich ludziach mówi jasno: „Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą we Mnie, temu byłoby lepiej kamień młyński zawiesić u szyi i utopić go w głębi morza” (Mt 18,6). Niestety, wraĹźliwość niektórych naszych współbraci w kapłaństwie zuchwale ignoruje tę jednoznaczną przestrogę Pana Jezusa i lekcewaĹźy odpowiedzialność za popełnione zło.

 

Drodzy Księża, nasze umiłowanie mojego Kościoła dokonuje się w duszpasterskiej codzienności. Absolutna większość księży autentycznie kocha Kościół. Przez wierność swemu powołaniu budują oni z ufnością królestwo BoĹźe na ziemi. Ale są nieliczni księża, którzy nie przejawiają takiej troski. Bo przecieĹź trudno mówić o umiłowaniu Kościoła, gdy duszpasterz okopcony papierosami idzie spowiadać dzieci i młodzieĹź, gdy posługuje się przekleństwami i wulgarnym językiem, gdy nietrzeĹşwy siada do samochodu, gdy w takim stanie przyjmuje interesantów w kancelarii, a nawet pijany odwaĹźa się celebrować Eucharystię. Trudno teĹź mówić o miłości Kościoła, gdy ksiądz lekcewaĹźy prawo kościelne np. odnośnie do binacji czy trynacji, czy gdy odchodzący proboszcz zostawia swemu następcy wyczyszczone konto parafialne a czasem nawet dług.

 

Ksiądz miłujący Kościół troszczy się o poprawne relacje z parafianami, nade wszystko z współpracownikami duchownymi i świeckimi. Jest duszpastersko dyspozycyjny. Dba o kulturę przez estetykę swego wyglądu, ubioru i mieszkania, takĹźe przez dbałość o szaty i księgi liturgiczne, czystość w kościele i porządek wokół niego. Ksiądz miłujący Kościół prezentuje zawsze i wszędzie prawdziwie kapłański styl Ĺźycia, daleki od udawania, a materialnie zbliĹźony do średniego poziomu Ĺźycia parafian. Miłować mój Kościół to miłować ludzi miłością Chrystusa, Dobrego Pasterza, zwłaszcza tych, którzy się Ĺşle mają: chorych, biednych, Ĺźyciowo niezaradnych a często natrętnych czy moralnie zagubionych. Nie jest to łatwe, ale Jezus mówi: „Po tym poznają wszyscy, Ĺźeście uczniami moimi, jeśli miłość mieć będziecie jeden ku drugiemu” (J 13,36 – tł. ks. Wujek).

 

Jest jeszcze jeden, bardzo waĹźny i naprawdę dramatyczny aspekt problematyki kocham mój Kościół. Zwrócił na niego uwagę  papieĹź Paweł VI w czerwcu 1972 roku. Stwierdził on z bólem, Ĺźe do Kościoła katolickiego przez jakąś szczelinę wdarł się swąd szatana. W tej dramatycznej papieskiej konstatacji wybrzmiewa rzeczywistość, przed którą przestrzegał św. Paweł i św. Jan apostoł. Ten ostatni napisał wprost: „oto teraz właśnie pojawiło się wielu Antychrystów; Wyszli oni z nas, lecz nie byli z nas” (1 J 2,18-19,22). Oni są obecni i działają dzisiaj, bo „kto nie uznaje Ojca i Syna ten jest Antychrystem”, poucza umiłowany uczeń Jezusa.

 

Kim jest antychryst? Znawcy problemu tak go charakteryzują: Antychryst nie jest bluĹşniercą, ani prowokatorem antyreligijnym. Nie jest fanatykiem antychrześcijańskim. Antychryst to uśmiechnięty truciciel ludzkich umysłów. To humanista, który mieni się przyjacielem człowieka. Ale jest nim w sposób sobie właściwy, bo kwestionując jego podstawowe prawa, zwłaszcza prawo do Ĺźycia. To fanatyczny obrońca zwierząt. Ma on dwa przeraĹźające mankamenty. Pierwszy: Wszystko będzie robił w tym celu, Ĺźeby skupić uwagę na sobie i Ĺźeby skutecznie zasłonić sobą Chrystusa. I drugi: Kiedy ludzie pytają go o Chrystusa, wtedy wpada w szał i wrzeszczy:

Nie wierz­cie w to, Ĺźe zmartwychwstał;

On się zepsuł i pozostał w grobie.

 Co On zrobił dobrego w świecie?

On wprowadził tylko podziały!

Ja uporządkuję świat (zob. Władimir Sołowjow, Krótką opowieść o antychryście, 1900, https://www.znak.com.pl/ksiazka/krotka-opowiesc-o-antychryscie-wlodzimierz-solowjow-118826, pobrano: 29.01.2023).

 

Arcybiskup Fulton Sheen, kandydat na ołtarze, w 1948 roku w książce „Komunizm i sumienie Zachodu" (Instytut Globalizacji, 2022) uzupełnił ten dramatyczny obraz doprecyzowaniem, Ĺźe ten podstępny humanista i samozwańczy, przewrotny, dobroczyńca ludzkości zrobi wszystko, Ĺźeby ludziom zapro­ponować alternatywnego Chrystusa. On proponuje nową religijność, religijność bez krzyĹźa i bez odniesienia do nadprzyrodzoności.

 

Drodzy Księża, pewne działania w naszej przestrzeni publicznej, takĹźe w pewnych kręgach kościelnych, są naznaczone pieczęcią antychrysta, swądem szatana. Bo proszę zauwaĹźyć, Ĺźe to, co wczoraj było uznawane za ewidentne dobro i cnotę, jak biologiczna róĹźność płci, wartość Ĺźycia ludzkiego od poczęcia do naturalnej śmierci, wierność małżeńska, małżeństwo monogamiczne, dzisiaj jest wyszydzane i zwalczane. Natomiast to, co niedawno ludzie zgodnie uwaĹźali za grzech, za poraĹźkę, za ewidentne zło: aborcja, eutanazja, homoseksualizm, związki jednopłciowe, dzisiaj nie tylko jest wychwala­ne, ale nabiera praw obywatelskich w coraz szerszej przestrzeni społecznej i jest autoryzowane przez instytucje międzynarodowe.

 

Drodzy Księża, tym duchem są zainfekowane niektóre środowiska kościelne, np. niemiecka droga synodalna. Jej zwolennicy próbują juĹź bez zasłony i bez udawania tworzyć alternatywne chrześcijaństwo. Z uporem maniaka lansują postulat święcenia kobiet i błogosławienia par tej samej płci. Odnośnie do tej drugiej sprawy, eKAI 11 marca 2023 r., poinformowała, Ĺźe dzień wcześniej uczestnicy V Zgromadzenia Plenarnego niemieckiej drogi synodalnej, obradujący we Frankfurcie nad Menem, wbrew wyraĹşnemu stanowisku Dykasterii Nauki Wiary opowiedzieli się za wprowadzeniem w Kościele katolickim w Niemczech moĹźliwości błogosławienia par homoseksualnych i ponownych związków po rozwodzie (https://www.ekai.pl/droga-synodalna-w-niemczech-za-blogoslawienstwem-par-homoseksualnych/(11.03.2023). Za uchwałą głosowało 176 osób, 14 wypowiedziało się przeciw i 12 wstrzymało się od głosu. Za było aĹź 38 biskupów, tylko 9 było przeciw, a 11 wstrzymało się od głosu. Bp Dieser, bp Akwizgranu tłumaczył: „pary osób tej samej płci mogą być błogosławione, poniewaĹź błogosławiony jest nie grzech, „ale dobro, które oboje dzielą ze sobą”.

 

Zwolennicy niemieckiej drogi synodalnej domagają się jeszcze, by świeccy mieli większy wpływ na wybór biskupów i na kształt nauki Kościoła. Chcą zreformować nauczanie Kościoła w zakresie etyki seksualnej, zwłaszcza dotyczącej małżeństwa,  przyznając małżonkom prawo do wyboru metody antykoncepcji. Celibat księży naleĹźy znieść. 

 

Bardzo trafnie te działania, tę drogę, ocenił abp Stanisław Gądecki (22.02.2022, https://www.vaticannews.va/pl/kosciol/news/2022-02/list-braterskiej-troski-ws-niemieckiej-drogi-synodalnej.html). Stwierdził on, Ĺźe ta droga prowadzi na manowce. Dlaczego? PoniewaĹź ulega ona diabelskiej pokusie szukania prawdy poza Ewangelią, którą zresztą traktuje się instrumentalnie i wybiórczo. Ulega teĹź pokusie bezkrytycznej wiary w nieomylność nauki. Nauczanie Jezusa jest dziś nieustannie konfrontowanie z aktualnym dorobkiem psychologii i nauk społecznych. To prowadzi do prób „aktualizowania ” Ewangelii. Zapomina się jednak, Ĺźe stan wiedzy naukowej zmienia się często, a niektóre z naukowych pomyłek miały swoje dramatyczne konsekwencje, jak np. rasizm czy eugenika.

 

Synodalność niemiecka boleje nad tym, Ĺźe katolicy ciągle Ĺźyją z kompleksem niĹźszości. Dlatego domaga się, aby ludzie Kościoła nadążali za wszystkim, co świat proponuje i poddawali się wzorcom dominującej kultury, która właściwie jest antykulturą, bo zatraciła wartości. Tymczasem Ewangelia zawiera niezmienną Bożą prawdę.

 

Niemieccy zwolennicy drogi synodalnej ulegają pokusie myślenia korporacyjnego. Jest to spowodowane tym, Ĺźe Kościół w Niemczech systematycznie traci wiernych. A liczba księży z roku na rok katastrofalnie się zmniejsza. Stąd postulat: obniĹźmy kryteria naboru do seminarium, dopuśćmy kobiety do święceń. Zapomina się, Ĺźe tym, co przyciąga ludzi do Kościoła jest świadectwo wiary ludzi wierzących, a do kapłaństwa przyciąga nie miraĹź łatwego Ĺźycia, ale przyjęcie powołania do Ĺźycia całkowicie poświęconego Bogu dla budowania Jego królestwa.

 

Niemiecka synodalność ulega presji, aby odstąpić od nauczania Jezusa, bo ono, tak uwaĹźają, jest przestarzałe. Tymczasem prawdziwym i bolesnym problemem jest bardzo głęboki kryzys wiary religijnej, zwłaszcza u zwolenników drogi synodalnej. To jest najwaĹźniejszy problem eklezjalny.

 

Drodzy Księża, mimo tych dziwacznych tendencji i niepokojących usiłowań, nie lękajmy się. Chrystus jest Panem historii. Przylgnijmy mocno do Niego i trwajmy w Nim. On przecieĹź utoĹźsamił się z nami sakramentalnie w sakramencie święceń. Kochajmy naszego Zbawiciela oraz Jego i nasz Kościół. Wcielony Logos jest Ĺşródłem nadziei, wbrew nadziei, którą niszczą w ludziach wierzących ich duchowi przewodnicy. Chrystus zapewnia nas: „Na świecie doznacie ucisku, ale odwagi, Ja zwyciężyłem świat” (J 16,32). Dziękuję za uwagę i cierpliwość.

Czytaj więcej